Een spelletje spelen, lekker stoeien of gewoon even kletsen over van alles en nog wat: met kinderen omgaan is kinderspel. Tenminste, zo lijkt het. In werkelijkheid is een soepele omgang met kinderen zo simpel nog niet. Erger nog: er zijn nogal wat volwassenen die volledig kind-ongeschikt zijn.
Nu zou je natuurlijk voor de volledigheid nog een onderscheid kunnen maken in leeftijd. Ik bedoel een kind van drie heeft nu eenmaal een andere gebruiksaanwijzing dan een kind van elf. Jonge kinderen zijn speels en spontaan terwijl de wat oudere kinderen al onderhoudende, welhaast volwassen gesprekken kunnen voeren. Maar voor mijn betoog neem ik alle kinderen bij elkaar en constateer dat, ongeacht de leeftijd, bepaalde volwassenen niet in staat zijn om op een normale, gezonde manier met kinderen om te gaan. Ik kom tot deze conclusie door Klaas: hij heeft zelf geen kinderen, maar wel een vriendin die, aan een vorig huwelijk, vier dochters en een zoon heeft overgehouden. De kinderen variëren in leeftijd van 8-15 en tijdens één van onze therapiegesprekken zeg ik tegen Klaas: ‘nou de kindervreugde heb je in jouw nieuwe relatie er toch maar gratis bij gekregen’. Klaas lacht wat zuinigjes en zegt: ‘ja, ze zijn leuk, maar ik ben blij dat we voorlopig nog niet samenwonen; zoveel aandacht als die opeisen, daar word ik alleen maar chagrijnig van’. Het gesprek met Klaas over de ‘gratis kinderen’ en zijn gereserveerde houding brengt mij, als vanzelf, naar zijn karakter: hij is weinig flexibel, rigide zoals dat heet, egocentrisch en wantrouwig; en kan het moeilijk opbrengen om echte belangstelling te tonen voor zijn medemens. In wezen is Klaas heel onzeker en bang om afgewezen te worden. Als advocaat is hij zo punctueel dat niemand hem kan verwijten iets over het hoofd gezien te hebben. Dit alles maakt dat hij zich, in de aanwezigheid van de kinderen, ongemakkelijk voelt; en liever iets met zijn vriendin afspreekt waar de kinderen niet bij zijn. Zijn ongemak zit in het feit dat hij geen raad weet met de directheid in het contact: kinderen zien alles en nemen geen blad voor de mond; een vorm van confrontatie waar hij geen verweer tegen heeft. En Klaas staat niet alleen. Veel meer volwassenen zijn kind-ongeschikt, en dan vooral omdat zij onvermogend zijn hun eigen belang volledig uit te schakelen. Aangezien niemand een ouder-diploma hoeft te halen, zijn er vaders en moeders te over die als kind-ongeschikt aan te merken zijn. Ook dan gaat het dikwijls om mensen die zichzelf zo belangrijk vinden dat zij de exclusieve aandacht, die kinderen nu eenmaal opeisen, geestelijk niet kunnen verdragen.
Kinderen zelf voelen, als geen ander, feilloos aan wanneer een volwassene zich onbeholpen gedraagt in hun aanwezigheid. Puur intuïtief zullen zij op afstand blijven. En dat is maar beter ook.
Er heeft nog niemand gereageerd op deze pagina.
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties