Het krijgen van kinderen is een probleem. Tenminste, zo wordt dat vooral in Nederland door jonge echtparen gezien. Argumenten te over: de studie is niet afgerond, het geld stroomt niet binnen, de woning is te klein, de man is er emotioneel niet klaar voor, de vrouw voelt haar eierstokken nog niet rammelen,
de relatie is niet optimaal of de gedroomde wereldreis is nog niet gemaakt. Maar van uitstel komt afstel. En de vrouw die geen eieren meer heeft om uit te broeden, zit pas echt met de gebakken peren. Het mag niet worden gezegd, maar ik doe het toch: kinderen-krijgen is geen probleem, maar eerder de oplossing voor de vrouw, de man en hun relatie. En het wordt tijd dat het maatschappelijk klimaat rond kinderen-krijgen wordt opgewarmd. Om te beginnen: wie kinderen krijgt wordt daarmee gedwongen tot volwassenheid. Het besef van verantwoordelijkheid dringt pas echt tot de mens door wanneer hij de totale afhankelijkheid van de pasgeborene lijfelijk voelt. Geen wilde uitspattingen of onverantwoord drugs- en alcohol gebruik meer, maar structuur en een gezonde levensstijl om het kind een veilig nest te bieden. Vooral mannen kunnen van hun vaderschap profiteren omdat zij dan geen excuus meer hebben om er met de pet naar te gooien. Opvallend is het daarom ook dat mannen pas echt goed gaan verdienen als zij de zorg voor hun eigen kinderen krijgen. En ook al verdient de man aanvankelijk nog weinig, met kinderen wordt hij aangespoord tot spaarzaamheid. Voor de vrouw is het moederschap al helemaal een oplossing. In mijn praktijk komt het namelijk steeds vaker voor dat vrouwen tussen de 25 en 40 jaar geestelijk vastlopen omdat zij in toenemende mate aan zich zelf twijfelen. Een carrière geeft niet de bevrediging die zij hadden verwacht. En in de liefde als ook in het gewone sociale leven lijkt de glans te zijn verdwenen. De gevoelde onvrede wordt gezien als een gebrek aan zelfvertrouwen, en met het peuteren aan de vrouwelijke ziel wordt de verwarring alleen maar groter. Met een kind in de armen verdwijnt het eeuwig twijfelen, en dus het navelstaren als sneeuw voor de zon. En goed beschouwd is dat ook logisch. Want het moederschap geeft de vrouw een identiteit die onbetwist is. Bovendien, kan met de zorg voor het kind de aandacht eindelijk en volledig naar buiten worden gericht. Het eigen geluk is niet meer belangrijk, maar wordt tegelijkertijd juist groter omdat de aanhankelijkheid en genegenheid van het kind zo puur en onvoorwaardelijk is.
En dan blijkt de vrouw plotsklaps heel goed in staat om keuzes te maken: kinderen eerst en dan de rest. Vragen uw kinderen later waarom zij zijn verwekt, zeg dan eerlijk: ‘omdat papa en mama anders geen toekomst hadden'.
test
martijn
05/06/2010 13:00
(14 jaren geleden)
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties