Ooit was een kinderwens een wens van het kind zelf: bij het uitblazen van de kaarsjes op de verjaardagstaart mocht hij in gedachten wensen voor een nieuwe fiets of ouders die niet constant ruzie maken. Vandaag de dag is een kinderwens de exclusieve wens van volwassenen:
echtparen moeten van binnenuit voelen of zij de onweerstaanbare drang hebben om een kind op de wereld te zetten.
Op het eerste oog lijkt de moderne kinderwens een onschuldig verschijnsel. Maar in werkelijkheid is dit nieuwe fenomeen een broeinest van innerlijke conflicten en relationele problemen.
Zo zijn er vrouwen die in hun jongere jaren helemaal geen kinderwens hebben-en zelfs als volgens de officiële voorspelling (30-40) hun eierstokken moeten rammelen nog steeds geen zwangerneigingen bij zichzelf kunnen vaststellen. Deze vrouwen gaan toch twijfelen aan hun vrouw-zijn en worden bang voor de toekomst: later, als het al te laat is, krijgen zij misschien toch spijt dat ze nooit moeder geworden zijn.
Dan zijn er de vrouwen met een zeer uitgesproken kinderwens. Bij deze vrouwen is het niet ‘ik-wens-en-ik-zie-wel-wat-ik-krijg’, maar eerder ‘als-ik-wat-wens-dan-moet-ik-het-ook-krijgen, een niet onbekend vrouwelijk verschijnsel: wat zij wenst is niet vrijblijvend, maar eerder een eis die koste wat kost ingewilligd moet worden. Daarom draaien de medische vrouwenspecialisten overuren om al die dwingende kinderwensers met technische hoogstandjes aan een zwangerschap te helpen.
U kunt zich wellicht voorstellen hoe groot het emotionele drama is als een succesvolle bevruchting uitblijft. Die bevruchting wordt sowieso een probleem als de man niet meewerkt. Want ook hij mag tegenwoordig in alle eerlijkheid zeggen of er bij hem een kinderwens leeft. Daar was dan ook niet over nagedacht toen het concept van de moderne kinderwens werd uitgevonden, namelijk dat de man zou kunnen zeggen: ‘helaas, ik ervaar geen kinderwens, dus kan het feest niet doorgaan’.
Mannen ervaren het niet meer als hun huwelijkse plicht om nageslacht te leveren, maar pakken het democratisch ontwikkeld concept van de kinderwens als uitvlucht om hun vrijheid (en geld) te behouden. Vrouwen van dit soort mannen moeten hem er dan ouderwets inluizen (‘o, jee ik ben zeker vergeten om de pil te slikken) of toch nog op zoek gaan naar een man met kinderwens; en het hele idee van liefde-eerst-dan-een-kind omdraaien in eerst-een-kind-dan-wat-liefde.
Dan zijn er ook de stellen bij wie de kinderwens niet helemaal synchroon loopt: als hij het wil, wil zij niet en als zij het wil, wil hij niet. Nu is dat een vrij normaal relationeel patroon, maar zo voorbarig. Ik bedoel, ga pas aan het kind trekken na de scheiding, en niet als het kind nog geboren moet worden. Ik zeg ook: wacht niet op de kinderwens, maar krijg een kind en zorg dat het kind gewenst is.
ja man erg goed we pingen wel eventjes
Jens
20/09/2011 19:28
(13 jaren geleden)
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties