Niemand die opzettelijk kwaad in de zin heeft, maar feit is wel dat het woord ‘kwetsbaar’ de mens danig verzwakt. Zeker wanneer keer op keer een specifiek deel van de bevolking als risicogroep wordt aangemerkt, dan is het telkens even schrikken als blijkt dat ook jij tot die groep behoort.
Nu is het de mens eigen om ergens bij te willen horen, maar als je ergens niet bij wil horen dan is het wel bij de groep kwetsbaren. Zo worden rokers, dikke mensen, zeventigplussers en de groep met ‘onderliggend lijden’ in deze Coronatijd als de meest kwetsbare groepen aangeduid; en als je bij één van die groepen hoort dan voel je je al bijna afgedankt. Helemaal confronterend is het natuurlijk wanneer je een rokende, dikbuikige zeventig-plusser bent met een geschiedenis van hartklachten, suikerziekte of kortademigheid. In dat geval mag je je dan, bij het opstaan, wel afvragen hoe het kan dat je nog leeft. Nu is het natuurlijk logisch dat de experts mededelingen doen over de gevaren van het Coronavirus; en wie extra bescherming verdient. Maar tegelijkertijd is het psychologisch niet erg gezond om, bij voortduring, met je eigen lichamelijke tekortkomingen om de oren geslagen te worden. In normale tijden worden specifieke groepen niet op deze manier bejegend. Ik bedoel, niemand die tegen een werkloos persoon zegt dat hij kwetsbaar is voor armoede en depressiviteit of tegen een kankerpatiënt dat hij kwetsbaar is voor werkeloosheid of een gebrek aan toekomst. Nee, bij allerlei vormen van (medische) tegenspoed steken we elkaar juist een hart onder de riem, wetende dat op deze manier de mens nog een beetje perspectief houdt. Maar in deze Coronatijd ligt de nadruk op het instortingsgevaar; en fluisteren sommigen dat de kwetsbaren -bij overlijden- er anders toch aan hadden moeten geloven. Kwetsbaar is synoniem geworden voor: kansloos. Geen wonder dat juist veel jeugdige lieden zich druistig gedragen; dit omdat zij te horen gekregen hebben dat zij, voor de verandering, niet tot de risicogroep behoren. De rangschikking in risicogroepen mag dan misschien wel kloppen, maar het plezier dat je nog wel in gezondheid leeft, wordt daarmee grondig verpest. Bij wijze van proef (met glimlach) zeg ik tegen mijn eigen patiënten dat zij kunnen kiezen uit twee therapievormen: ‘één voor psychisch zwakke mensen en één voor de mensen met karakter’. Het zal toch niemand verbazen dat iedereen kiest voor de tweede behandelingsvorm. Want als er iets is wat de mens tegen de borst stuit dan is het wel dat hij met fluwelen handschoenen aangepakt moet worden.
Inmiddels zijn er van alle groepen, kwetsbaar of niet, de nodige mensen overleden. Daarom is het beter om te zeggen dat je een pechvogel bent wanneer je, door het Coronavirus, aan het kortste eind trekt. Wel vind ik het ochtenduurtje voor senioren in de supermarkt een uitkomst; een voordeeltje die deze groep sowieso had verdiend.
Er heeft nog niemand gereageerd op deze pagina.
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties