De onzichtbare kracht van onze samenleving is de vrouw. Zij is het die de kinderen baart en opvoedt. Zij is degene die, ondanks de vele emancipatiegolven, het leeuwenaandeel doet in de huishouding. En het is de vrouw die de sociale agenda bewaakt, attenties regelt voor familie en vrienden;
als ook haar levenspartner uitdaagt om het beste uit hemzelf te halen. De vrouw is van nature geprogrammeerd om het gezinsleven in goede banen te leiden. Zij is de maat der dingen en het sprekend geweten als het in huiselijke kring dreigt te ontsporen. Ja, de verantwoordelijkszin van de vrouw is groot. Maar dat betekent ook dat zij van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat in de weer is om alle eindjes aan elkaar te knopen. En iedere dag opnieuw heeft zij een propvolle agenda met daarin talloze lijstjes van klussen die zij nauwgezet moet afwerken. Is het een vrouw die, naast haar normale vrouwelijke verplichtingen, een reguliere baan heeft, dan zal iedereen begrijpen dat zij zelden voldaan de slaap kan vatten. Want haar werk is nooit klaar. En lijkt er wel iets van afronding in het verschiet te liggen, dan valt haar oog altijd weer op iets nieuws dat aan haar aandacht was ontsnapt. Gelijk haar eigen schoonheid verlangt de vrouw naar perfectie. Daarom heeft zij een hekel aan alles wat riekt naar verwaarlozing en aftakeling. Ook daar is niets tegen, behalve dat zij zich soms voelt als een onderhoudsmonteur die duizend lekkende kranen tegelijkertijd moet repareren. Tussen alle bedrijvigheid door komt de man met zijn uitgestreken gezicht, zijn briljante oneliners en zijn behoefte aan ontspanning en jolijt. Voor hem is niets een probleem en hij is in constante verwondering over alles waar de vrouw zich druk om maakt. Maar het is nu juist deze houding van overmoedige zorgeloosheid die de vrouw opzadelt met het gevoel dat zij er helemaal alleen voorstaat. Is er iemand ziek, dan zegt de man: ‘gaat wel over’. Vallen de dakpannen van het huis, dan zegt hij: ‘gelukkig stond er niemand onder’. En blijft één van de kinderen voor de tweede keer zitten, dan is zijn commentaar: ‘ik was toch ook een laatbloeier’. Zo krijgt de dynamiek van de relatie tussen man en vrouw een voorspelbaar karakter. Hij is de vrolijke Frans die emotioneel afhaakt omdat zijn vrouw nooit beschikbaar is en zij is de zeurende neuroot die steeds afstandelijker wordt omdat haar man nooit ergens aan meedoet.
Geen wonder dat zoveel vrouwen over hun toeren raken. Zij voelt voor twee omdat hij zich ontwikkelt alsof niets hem meer raakt. De oplossing is duidelijk: alleen als de man problematischer leert denken en dat verwoordt, krijgt de vrouw ook een kans om het leven te relativeren.
Fantastische artikel met goed bruikbaar maar vooral belangrijk Duidelijke Info !
Gippy Grewal
14/08/2011 01:26
(13 jaren geleden)
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties