Het traditionele huwelijk is impopulair. Samenwonen is een optie, maar ook niet meer zo aantrekkelijk, vooral wanneer man en vrouw ieder apart een eenoudergezin vormen. Hij is misschien niet zo gecharmeerd van haar kinderen en zij wil evengoed haar eigen kinderen niet tekort doen door bij hem in te trekken.
Was ooit de definitie van elke vaste relatie het lief-en-leed-delen, nu is het eerder 'wel lief, geen leed'. Het moderne stel bedrijft de liefde-à-la-carte: kiezen van het menu wat lekker is en weglaten wat tegenzin oproept. Nu zullen sommigen zeggen dat liefde-à-la-carte wel erg gemakzuchtig is. Is het niet de bedoeling dat partners elkaar juist vinden in de tegenslagen en gezamenlijk de problemen oplossen? Zijn het niet zowel de diepe dalen als de hoogtepunten die de gezamenlijke geschiedenis zo speciaal maken? Jazeker. Maar feit is ook dat het van moed getuigt wanneer partners erkennen dat sommige problemen onoplosbaar zijn. Meer dan eens houden kinderen vast aan hun loyaliteit naar beide ouders, ook al zijn zij gescheiden. Dat betekent dat de nieuwe vriend of vriendin van moeder of vader als ongewenst worden gezien; en kan het niet worden afgedwongen om het anders (positiever) te beleven. Zijn partners al wat ouder, dan is de verworven levensstijl al zo ingesleten dat het moeten-aanpassen-aan-elkaar alleen maar irritatie opwekt, met hatelijke ruzies als gevolg. In de praktijk is het daarom veel werkzamer om elkaar veel ruimte te gunnen en de relatie af te stemmen op losse ontmoetingen. Overigens, zo modern als liefde-à-la-carte klinkt, is het niet. Ook binnen het traditionele huwelijk volgen beide partners mettertijd hun eigen agenda: hij gaat motorrijden met vrienden terwijl zij gaat shoppen met vriendinnen; hij gaat in het weekend naar kantoor om in alle rust te schrijven terwijl zij met familieleden in de dierentuin haar vertier zoekt. En dat is prachtig. Want, niets is zo verstikkend in een relatie dan het samenzijn te willen afdwingen. Mannen hebben er doorgaans geen behoefte aan om lange gesprekken te voeren over wat dan ook, terwijl vrouwen niet echt warm lopen voor een pokeravond met veel bier en sigaren. Ondertussen heeft het maatschappelijk klimaat er toe geleid dat vrouwen onafhankelijk kunnen opereren. Zij zijn steeds minder aangewezen op het geld wat de man binnenbrengt en kunnen daardoor hun eigen plan trekken. Daar komt nog bij dat man en vrouw gelijk de overtuiging hebben dat een verhouding iets moet toevoegen aan het gewone bestaan; en niet dat een verhouding een leerschool moet zijn om opofferingsgezindheid te ontwikkelen.
Eten wat de pot schaft is niet meer van deze tijd. Wie geen spruitjes lust, neemt gewoon doperwtjes of rode kool. En die luxe maakt het aan tafel voor beide partijen alleen nog maar gezelliger. Met of zonder kinderen.
Ik hou het maar zoals ik van mijn ouders heb geleerd.
Ik eet echt alles !
Moest eten wat de pot schaft,geen verwend nest dus !
En onze kinderen moesten ook eten wat de pot schaft..Maar hoe doen zij het !! Onze zoon ben ik niet zo blij over het eetgedrag....eg er maar niets meer van werkt averechts zijn meisje houdt van lekker eten !Ennum.....veel :|
Mijn dochter,..doe het goed en haar vriend ,prima !!
Mia
03/07/2012 22:48
(12 jaren geleden)
Haha, in mijn optiek heb je gelijk.
Jan
02/07/2012 19:09
(12 jaren geleden)
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties