Eigen ideeën en plannen zijn zelden eigen ideeën en plannen. Onbewust kiezen mensen een weg die door een maatschappelijk geluid wordt ingefluisterd. Op die manier zwelt gefluister aan tot een dominante symfonie, waardoor welhaast iedereen meebeweegt op dezelfde geluidsgolven van de maatschappij.
Het probleem is dan dat menig individu zichzelf kwijtraakt. Nu is dat met de aanschaf van een e-bike niet zo dramatisch. Hoewel. Tegenwoordig zijn vooral veel ouderen ineens zoveel sneller in het verkeer dan normaal dat zij zichzelf letterlijk voorbij fietsen, met alle gevaren vandien. Wel bedenkelijk is het maatschappelijk dictaat van ‘innovatie’. Zo is ‘nieuw’ beter dan ‘oud’, is ‘verandering’ te verkiezen boven ‘hetzelfde’ en worden mensen zelfs door psychologen aangemoedigd om een betere versie van zichzelf uit te vinden. Dit maatschappelijk geluid is zo dominant dat menigeen opschrikt wanneer hij ontdekt dat zijn eigen leven een beetje voorspelbaar en saai is geworden. Het is soms zo erg dat een levenspartner aan de kant wordt gezet, enkel en alleen maar omdat die levenspartner niet meer als ‘inspirerend’ kan worden gezien. Wat mensen schijnen te vergeten is dat ‘saai’ en ‘voorspelbaar’ ook rust brengt; en houvast geeft in een wereld die van zichzelf al zo veranderlijk is. Goede relaties tussen ouders en kinderen is gebaseerd op eindeloze herhaling; en echt goed contact bestaat bij gratie van de erkenning van herkenning. Laat ik het zo zeggen: als het traditionele schoolzwemmen nooit was afgeschaft, dan hadden we het nu niet weer hoeven invoeren. Innovatie mag dan mooi klinken, het voedt ook schuldgevoelens bij mensen die houden van bitterballen; en daarom een cracker met humus bij hun nul procent biertje naar binnen werken. Niemand wil achterblijven, terwijl ik vaak denk: ‘achterblijven is wel zo rustgevend’. Een ander geluid dat rondzingt in de maatschappij is die van ‘de verbinding’; een woord dat er ook toe bijdraagt dat steeds meer mensen als ‘autistisch’ worden weggezet. Even je eigen gang gaan, even geen aandacht schenken aan de mensen om je heen of even alle sociale verplichtingen aan je laars lappen wordt gezien als egocentrisch; en verwerpelijk omdat daarmee geen bijdrage wordt geleverd aan de heersende norm van verbinding. Er is tegenwoordig zoveel verbinding door de social media dat iedereen van elkaar weet hoeveel geluksgevoel er wordt beleefd. En dit gegeven draagt er weer toe bij dat steeds meer mensen naar een hulpverlener rennen omdat zij zo weinig geluksbelevingen registreren. Wat iedereen schijnt te vergeten is dat het zoeken en onderhouden van de verbinding doodvermoeiend is. Alleen een burn-out brengt de moderne mens op het idee om even ‘uit’ te staan.
Niemand ontkomt eraan om mee te bewegen op de maatschappelijk muziek. Tegelijkertijd kan het geen kwaad om, zo nu en dan, goed te luisteren naar je eigen innerlijke stem. Bekend is de uitspraak: ‘de maatschappij, dat ben jij’. Ik zeg: ‘jij bent jij, niet de maatschappij’.
Er heeft nog niemand gereageerd op deze pagina.
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties