Ooit was de dokter een man en de verpleegster een vrouw. In die tijd sprak men ook over ‘de heer des huizes’ terwijl de vrouw onderschikt aan hem was. In theorie, dan. Hoe dan ook, deze ongelijkheid tussen man en vrouw verdwijnt, zeker als het gaat om beroepsuitoefening.
Vrouwen domineren de zorg en het onderwijs, terwijl mannen zich niet hoeven te schamen als zij thuisblijven voor de kinderen. Toch, met het vervagen van de ongelijkheid, blijven er (gelukkig) verschillen tussen man en vrouw. Feit is ook dat vooral vrouwen niet houden van stereotyperingen. Als ik, bijvoorbeeld, zeg dat vrouwen altijd het laatste woord willen hebben, dan is het protest niet van de lucht, terwijl de meeste mannen mij zuchtend gelijk geven. Interessant is dit gegeven omdat er dan toch weer een man-vrouw verschil opduikt: vrouwen hebben dan wel aan dominantie gewonnen maar willen zich er op niet op voorstaan terwijl mannen zich allang verzoend hebben met die toename in vrouwelijke dominantie. Zo bekeken zullen er daarom altijd man-vrouw verschillen blijven, ongeacht de veranderende samenleving. De vraag is daarom gerechtvaardigd of dat blijvend verschil tussen man en vrouw nu als problematisch gezien dient te worden. Laat ik vooropstellen dat het maatschappelijk streven om man en vrouw gelijk te behandelen logisch is. Bij gelijke verantwoordelijkheden hoort een gelijke beloning. Daar zal tegenwoordig niemand moeilijk over doen. Maar als psycholoog zeg ik dat, vooral in relationele zin, de verschillen tussen man en vrouw niet genoeg benadrukt kunnen worden, al was het alleen maar om voor elkaar een uitdaging te blijven. Want als man en vrouw inwisselbaar worden, dan hebben zij voor een vruchtbare relatie immers geen enkele toegevoegde waarde, oftewel: als de man in zijn vrouw zijn evenbeeld ziet en omgekeerd, dan verdwijnt op slag het spanningsveld waardoor zelfs elke vorm van seksuele aantrekkingskracht verdwijnt. Ik bedoel, zowel man en vrouw worden niet echt opgewonden van zichzelf. De man zoekt een vrouwelijke vrouw zoals de vrouw een mannelijke man zoekt, de evidente uitzonderingen daargelaten. Alleen dan kan er sprake zijn van voortplanting. Dat behoeft verder geen betoog. Tijden veranderen. Mannen zullen, vandaag de dag, misschien wel even vaak de was strijken als de bijbehorende vrouw. Tegelijkertijd is de kans dat er een conflict ontstaat evengoed aanwezig, bijvoorbeeld omdat zij van mening is dat hij alleen maar de was strijkt als zij er om vraagt; en het zelden of nooit uit zichzelf oppakt, terwijl hij het maar gezeur vindt omdat hij niet anders weet dan dat zij altijd alles eerder ziet dan hij.
Dat man en vrouw verschillend zijn, is geen vloek maar een zegen. Want juist door die traditionele verschillen en de strijd die nodig is om die verschillen te overbruggen, ontstaat de wrijving die nodig is om elkaar lief te hebben.
Er heeft nog niemand gereageerd op deze pagina.
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties