Mijn kapster (29), Jessica genaamd, is een jonge vrouw van deze tijd: vlot, zelfstandig en psychologisch intelligent. Ze is zo leuk dat ik mij verwonder dat ze geen vast vriendje heeft. Ze zegt dan: ‘ik ben niet ongelukkig zonder relatie en bovendien vinden mannen mij te heftig.’
Daarmee bedoelt zij dat haar zelfredzaamheid het andere geslacht (kennelijk) afschrikt. Het gesprek met haar krijgt een aantal interessante wendingen; en ik luister goed omdat zij als geen ander weet hoe het tegenwoordig er aan toegaat in relaties. Jessica: ‘mijn ouders zijn nog van een generatie die gewend zij om wat voor elkaar over te hebben; tegenwoordig is het vooral me-me-me, waardoor ik mij soms afvraag waarom stellen überhaupt nog van een relatie spreken; zij verdedigen alleen hun eigen behoeftes en vinden het onzin om, bijvoorbeeld, een lekker ontbijtje voor de ander klaar te zetten’. Ook zegt Jessica: ‘mannen zijn niet meer hoffelijk terwijl wij vrouwen, ook in deze tijd, daar wel van houden; laatst had ik een date en die jongen liet mij mijn eigen koffie betalen; daar knap ik dan gelijk op af’. Halverwege de knipbeurt zeg ik: ‘zou het kunnen, Jessica, dat jij het toonbeeld bent van vrouwelijke emancipatie, maar dat mannen achtergebleven zijn in hun emancipatie?’ Zij lacht: ‘zo had ik het nog niet gezien, maar daar zou je wel gelijk in kunnen hebben; feit is wel dat de man van tegenwoordig een vrouw wil die hem nodig heeft en anders houdt hij het voor gezien of trekt hij ook gewoon zijn eigen plan’. Na de knipbeurt denk ik na over wat Jessica mij heeft verteld en herken veel in het hedendaagse individualisme: vooral zorgen dat je zelf voldoende aan je trekken komt; en geen moeite doen om de ander tegemoet te komen. Het heeft er ook alle schijn van de vanuit de samenleving het ik-denken op subtiele wijze wordt aangemoedigd. Producten worden aangeprezen met het woordje ‘me’ of ‘my’ er voor (myphone, mylife, mysport, me-mover); en alsof het zelf bedacht is, spreekt menig vrouw tegenwoordig over de behoefte aan ‘me-time’, de tijd die je absoluut nodig hebt om aan jezelf toe te komen. Vast en zeker dat er heel wat mannen die zich door haar ‘me-time’ afgewezen voelen; en dan maar hun eigen vriendenclubje opzoeken om niet helemaal een gevoel van overbodigheid te hoeven ervaren. Leuk of niet, gewenst of ongewenst, de verworvenheid van individuele vrijheid gaat in een richting die het bestaan van langdurige relaties behoorlijk op losse schroeven zet.
De volgende generatie zal zich dan bij het woord ‘huwelijk’ alleen al afvragen: ‘huwelijk, wat is dat eigenlijk?’ En dat zal opa en opa zeggen: ‘dat is wanneer je een leven lang, in voor en tegenspoed, bij elkaar blijft’. Jongeren zullen dan denken: ‘wie is zo suf om dat te willen’.
Er heeft nog niemand gereageerd op deze pagina.
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties