Omdat iedereen altijd en overal mobiel bereikbaar is, zijn ook privégesprekken hoorbaar in de openbare ruimte. Zo kunnen omstanders meeluisteren hoe een echtelijke ruzie zich ontspint, als ook hoe iemand beweert dat hij op kantoor is terwijl hij doodleuk een broodje eet op het terras.
Dit rondstrooien van persoonlijke aangelegenheden vraagt om een reactie. Normaliter is privacy-schending het ongevraagd binnendringen van iemands persoonlijke domein. Waar ik het vandaag over hebt is precies het omgekeerde: het ongevraagd opdringen van het persoonlijke in het publieke domein. In de meeste gevallen lijken de hardpraters geen enkele moeite te hebben met alles wat zij aan persoonlijke boodschappen de lucht in slingeren. Zij kletsen er schaamteloos op los, alsof het helemaal niets uitmaakt dat de buitenwacht kan meeluisteren. En dit is tegelijkertijd wat de buitenwacht ook steekt, namelijk dat zij behandeld worden alsof zij lucht zijn. Nu is het wel zo dat, in de meeste gevallen, ook niemand van de omstanders reageert. Er wordt wat gelaten gekreund en gezucht met een houding alsof dit nu eenmaal de nieuwe mobiele werkelijkheid is; alsof de luxe van mondiale bereikbaarheid nu eenmaal samengaat met hoorbaar milieubederf. Welnu, ik vind het te ver gaan; en ben van mening dat het rondsmijten van privéaangelegenheden ook zijn consequenties heeft, oftewel: wie een hoorbaar gesprek voert in het openbaar, nodigt daarmee automatisch alle medeluisteraars uit om zich met het gesprek te bemoeien. Zo gezegd, zo gedaan. In een volle treincoupé praat de reiziger tegenover mij luidruchtig met zijn vrouw over hoe laat hij thuis verwacht te komen voor het avondeten. Op dat moment steek ik mijn hand uit met het gebaar om zijn mobieltje vast te willen houden. Enigszins verbluft geeft hij mij zijn telefoon; en ik vertel aan zijn vrouw wie ik ben. Omdat ik die interesse heb, vraag ik aan haar wat zij van plan is om op tafel te zetten. Zij vertelt mij enthousiast over een nieuw recept voor Lasagne Bolognese; en ik geef nog wat suggesties hoe zij het nog lekkerder kan maken. Ondertussen is het duidelijk merkbaar dat de man tegenover mij nogal ongeduldig wordt; en zelfs wat jaloerse trekken in zijn gelaat lijkt te krijgen. Ik sluit het gesprek af; en geef de telefoon terug. De andere reizigers zijn zeer geamuseerd en één van hen zegt: ‘dat heb ik nou ook altijd willen doen, bedankt voor het goede voorbeeld’. De man tegenover mij zegt: ‘jij bent wel behoorlijk brutaal’, waarop ik zeg: ‘niet minder dan jij’. Deze ‘ingreep’ is voor mij nu een vast ritueel geworden.
Was de telefoon van weleer ooit op een vaste plaats in de hal van de woning gesitueerd, tegenwoordig kan de mens zijn gesprekken voeren op de plek waar hij zich op elk willekeurig moment bevindt. En dat is mooi. Dat is zelfs revolutionair fantastisch. Nu nog beleefd rekening houden met elkaar.
Er heeft nog niemand gereageerd op deze pagina.
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties