Steeds meer restaurants hebben tegenwoordig een verrassingsmenu, vooral bedoeld voor de chef-kok: Zo kan hij/zij alle fantasie en kundigheid gebruiken voor een beperkt aantal gerechten. Gaan de bezoekers voor de traditionele menukaart (à la carte), dan is er een probleem: keuzestress.
Dat probleem, de keuzestress, is ingrijpender dan menigeen zou denken; en beperkt zich niet alleen tot een bezoekje aan een restaurant. Maar voor de goede orde blijf ik nog even aan tafel zitten. Daar zit je dan met je biefstuk, friet en salade terwijl de buurman een heerlijk geurend stoofpotje heeft met huisgemaakte aardappelpuree en verse fruitsalade. Je hebt ook die keuze overwogen, maar kon niet bevroeden dat het zo goed zou uitpakken. En zo zit je met het spreekwoordelijk gras dat (wederom) zo veel groener lijkt aan de overkant. Nu kan het natuurlijk zo maar zijn dat je met mensen zit die, op voorhand, hebben uitgesproken alle verschillende gerechten met elkaar te delen. En in dat geval kun je van alle walletjes mee-eten. Maar dat is alleen mogelijk aan tafel in het restaurant. In het echte leven is een dergelijke uitwisseling zelden mogelijk. Ik bedoel, je gaat niet met je vrienden zitten om vervolgens af te spreken de verschillende liefdespartners uit te ruilen. De ene week ben je met Liesbeth, de tweede week met Karin en de derde week met Marga om in de vierde week weer met Liesbeth te verkeren. Ik moet zeggen dat het idee wel aardig klinkt, maar, vooral praktisch gezien, weinig kans van slagen heeft. En dan heb ik nog niet eens over de complexe gezinssituaties die zouden ontstaan. Nee, heb je eenmaal voor Liesbeth gekozen dan kun je Karin en Marga wel uit je hoofd zetten. Hoewel, in je hoofd kun je nog wel bezig zijn met Karin en Marga, maar ook dat levert slapeloze nachten op. Ondertussen denk ik dat ik het eigenlijk heb over FOMO, of de Fear Of Missing Out, vrij vertaald: de angst om, door een verkeerde keuze, de juiste keuze te moeten missen. En er zijn mensen die zo door deze angst bevangen raken dat zij uiteindelijk helemaal niets van hun leven maken; en dat simpelweg omdat zij nooit echt kunnen vinden in het resultaat van wat zij gekozen hebben. En zo ben ik weer terug aan tafel, bij de persoon die net biefstuk, frites en salade heeft besteld. Hij eet zijn bord wel leeg, maar bij navraag hoe het restaurantbezoek is geweest, zegt hij: ‘tja, wat zal ik zeggen, de kwaliteit was prima, maar het was uiteindelijk toch niet dat wat ik mij ervan had voorgesteld’.
Vroeger, in een lang grijs verleden, was een restaurantbezoek alleen voorbehouden aan de elite (‘the happy few’). Thuis was het gewoon, zoals moeders placht te zeggen: ‘gewoon eten wat de pot schaft’. Dan was je blij en tevreden dat je wat te eten had.
Er heeft nog niemand gereageerd op deze pagina.
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties