Het begin is een gepassioneerde romance. Hij kan niet van haar afblijven; en zij is verliefder dan ooit. Kees en Valerie lijken voor elkaar gemaakt; en in de eerste jaren van hun relatie wordt hun gevoel van verbondenheid met de dag sterker. De komst van de tweeling verandert alles.
Alsof beiden de grip op zichzelf en de relatie kwijt zijn, zijn de eerste sporen van vervreemding voelbaar. De pleuris breekt pas echt uit als Kees meldt dat hij een verhouding overweegt met zijn assistente: ‘ik ben nog niet echt wat begonnen, maar de verleiding is groot omdat ik thuis geen spatje aandacht meer krijg’. Valerie: ‘ik doe mijn best om, naast een voltijdsbaan ook nog het gezin draaiende te houden; en kan dan niet ook nog eens in de avond het opbrengen om echt vrouw te zijn voor Kees’. Hij moppert nog wat verder: ‘ik kan er niet meer tegen om, in mijn toenaderingen, telkens afgewezen te worden, dan is het toch logisch dat ik gevoelig wordt voor iemand die mij wel aantrekkelijk vind’. Valerie: ‘ik weet dat ik, qua lichamelijkheid, tekortschiet, maar de tweeling zuigt alles aan energie op die ik heb; en ben ’s avonds allang blij als ik wat werk kan voorbereiden voor de dag van morgen’. Wat Kees en Valerie doormaken is de voorspelbare fase van elk stel dat kinderen krijgt: de vrouw wordt iets minder vrouw en heel veel meer moeder, terwijl de man hetzelfde blijft ook al is hij iets meer vader. Deze fase is een natuurlijk gegeven; en dient door beiden ook als zodanig gezien en gerelativeerd te worden. Conclusies trekken zoals ‘blijkbaar ben ik als man niet meer aantrekkelijk’ of ‘kennelijk ben ik als vrouw alleen goed genoeg wanneer ik hem op zijn wenken bedien’ zijn misschien wel invoelbaar, maar doen geen recht aan het ingewikkelde samenspel van krachten die een jong gezin nu eenmaal doormaken. Het krijgen van kinderen zet de kinderen als vanzelf in het middelpunt; en de kunst is om eigen behoeftes (aan intimiteit en nabijheid) opzij te zetten. Hoe geëmancipeerd onze samenleving ook is geworden, het is vooral de vrouw die haar handen vol heeft aan alles: eigen werk, haar sociale leven, het huishouden en de constante zorg voor kinderen en de betrokken familieleden. Voor de man verandert er niet zoveel behalve dan dat hij niet meer het middelpunt is van haar aandacht. Zij heeft wel wat anders aan haar hoofd dan zijn hand vast te houden. Hij kan zich dan wel afgewezen voelen, maar die ‘krenking’ is op zijn minst egoïstisch te noemen.
Passie is nodig om man en vrouw bij elkaar te brengen. De natuur zorgt vervolgens dat daar kinderen van komen. Het moederschap maakt haar misschien wel iets minder vrouw-van, maar echte liefde dicteert dat de man daar begrip voor heeft.
Er heeft nog niemand gereageerd op deze pagina.
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties