Een extreme afkeer voor specifieke geluiden, dat is de betekenis van misofonie. Individueel kan het verschillen, maar meest voorkomend is een afkeer voor zachte, repeterende geluiden van anderen zoals: smakken, tikken op toetsenbord, klikken van een balpen of zelfs op en neer gaande voetbewegingen (zonder geluid).
Iemand die lijdt aan misofonie wordt als hoog gevoelig en intolerant gezien. Maar mijn diagnose wijst in precies omgekeerde richting, namelijk dat het eerder gaat om lawaaimakers van het ongevoelige, asociale soort. Feit is namelijk dat veel mensen hun dagelijkse bezigheden uitvoeren alsof zij alleen op de wereld zijn. Oordopjes aan en het geluid zo hard aanzetten dat de omgeving wel moet meeluisteren, bellen in de trein en zo luid spreken dat iedereen er om heen in het gesprek betrokken wordt of zo uitbundig zitten eten dat alle geuren en geluiden aan de bijzitters worden opgedrongen. Dit gedrag heeft een hoog gehalte aan egocentrisme en is te vinden bij lieden die ook nog eens weigeren om enigszins zelfkritisch te zijn. Het zijn doorgaans dezelfde figuren die blijven doorkletsen zonder oog te hebben voor of anderen ook iets willen inbrengen, als ook degenen die allerlei lekkernijen van de buffettafel opscheppen zonder na te denken of er genoeg overblijft voor de andere gasten. Nu is het natuurlijk mooi dat er een officiele term bestaat voor mensen die zich dagelijks moeten ergeren aan de geluidsvervuiling om hen heen. Maar het leidt er wel toe dat de misofonisten in onze samenleving zich onder behandeling moeten stellen van een psycholoog; en zich moeten schamen dat zij de hoorbare aanwezigheid van anderen zo slecht verdragen. In mijn optiek is het juist de normaalste zaak van de wereld wanneer de vrouw des huizes haar man tot de orde roept wanneer hij tijdens het eten smakt of wanneer hij, zonder nadenken, het roerijzertje tegen de rand van het glas blijft tikken. Ook vind ik het normaal wanneer de man des huizes zijn vrouw onderbreekt omdat zij niemand anders aan het woord laat of haar corrigeert wanneer zij overlast bezorgt met haar klikkende hakjes op de tegelvloer. Binnen- en buitenshuis is er al zoveel geluidsoverlast dat het geen pas geeft om daar individueel nog een schepje boven op te doen. Bovendien, de ergernis (of zelfs woede) die ontstaat wanneer geluiden, in de breedste zin van het woord, buiten onze eigen controle ligt, is als een volstrekt normaal psychologisch verschijnsel aan te merken. Overgeleverd te zijn aan de willekeur van andere mensen, kan zelfs leiden tot overspannenheid en depressieve aandoeningen.
Het is wel zo gemakkelijk om mensen met misofonie aan te wijzen als overgevoelige aanstellers. Op die manier kan de zelfzuchtige individualist van deze moderne tijd ongestoord zijn gang kan. Het is eerder gewoon een kwestie van beleefdheid om lichaamsgeluiden niet overal rond te strooien.
Er heeft nog niemand gereageerd op deze pagina.
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties