Aanvankelijk waren de gevallen zeldzaam. Maar op dit moment raast het als een agressieve epidemie de hele wereld over. Ik heb het over mobielitis, een aandoening die vooral gekenmerkt wordt door starende ogen, geestelijk afwezigheid en ongepast sociaal gedrag.
Door medische instanties is mobielitis nog niet officieel geregistreerd als ziekte, maar inmiddels lijden hele gemeenschappen onder deze sluipmoordenaar. Probleem is ook dat de mobielitis-patiënt geen enkel ziektebesef heeft. Nu kan het wel zijn dat de huisarts een patiënt op zijn spreekuur krijgt met klachten van slapeloosheid, nekkramp en emotionele oprispingen. Maar hij zal de diagnose van mobielitis niet stellen, simpelweg omdat hij er niet op getraind is om het te ontdekken. Erger nog, het kan even goed zijn dat de huisarts er zelf onder lijdt, ook al zou hij dat nooit toegeven. Vraag dan ook niet aan iemand, die op dwangmatig manier naar zijn smartphone grijpt, of hij (er) goed bij is. Want de reactie zal een mix zijn van ergernis en afweer: “Waar heb je het toch over? Ik chat gewoon even met een vriendin, alsof dat een grove misdaad is”. Voor de goede orde: dat ‘even chatten’ is niet even. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat wordt er ge-whatsappt, ge-sms’t, gemaild, gesurft en ge-wordfeud, afgewisseld met kleine pauzes van ondragelijke spanning wanneer er een piepje van weerwoord gaat komen. Het is vooral deze aanhoudende kettingreactie van vragen en antwoorden die de patiënt een obsessie bezorgen; een gegeven wat hij overigens weer zelf zal wegwuiven. Nee, de mensen die er het meest onder lijden zijn vrienden, familie en partners. Zij voelen zich stelselmatig naar het tweede plan verwezen omdat het mobieltje, wat aandacht betreft, de voorkeur krijgt. Terecht maken zij zich zorgen, al was het alleen maar omdat de al bestaande ontrouw mettertijd alleen maar toeneemt. Feit is namelijk dat het mobiele telefoonverkeer de drempels van contact maken zo verlaagt, dat een slippertje eerder regel dan uitzondering is. Steeds vaker krijg ik mensen op mijn spreekuur die de prangende vraag stellen: ‘ben ik nou gek geworden of is het terecht dat ik onbeheersbare aanvallen van jaloezie krijg, als mijn partner weer naar het mobieltje grijpt’. Deze mensen moet ik eerst kalmeren, voordat ik kan zeggen: “Ja, je bent wel gek aan het worden, maar dat komt omdat je te maken hebt met een mobilitis-patiënt”. En langzaam maar zeker wordt het gewone leven van de patiënt vervangen door een virtueel leven, waardoor effectief werken en een echt gesprek voeren van het normale gedragsrepertoire verdwijnen.
Gelukkig is de aankoop van een mobieltje legaal, en hoeft de gebruiker niet onder te duiken in het criminele circuit. Maar geen enkele oplossing is in zicht omdat het probleem wordt weggelachen.
When it comes to a wedding dress, most of us only get a chance to wear it once. After that, it gets tucked away, sold, donated, or even trashed.
galajurken
07/10/2013 11:12
(11 jaren geleden)
Herkenbaar. Ik weet nog precies wanneer het in mijn huishouden opeens wat ongezelliger werd: met de komst van de zogenaamde smartphone. Toegegeven: het is handig om even snel te checken of dat mailtje nu binnen is gekomen of direct te zien wat het weer doet, maar ik ervaar het toch als een enorme stoorzender in ons gezin. Ik heb de grens getrokken bij het aan de eettafel zitten. Dan ligt dat ding in de keuken en wordt er niet gereageerd op bliepjes. Die bliepjes maken mij overigens 's nachts ook wakker, helaas.
LM
04/02/2013 04:54
(12 jaren geleden)
Zeer herkenbaar verhaal.
Mijn vriendin licht liever met de mobiel dan met mij in bed.
Het gezin is hierdoor na 20 jaar volledig ontwricht.
Nooit geweten dat chatten zo schadelijk kon zijn
en je gezinsleven zo op de kop kan zetten.
Stiekum en spannende avonturen en afspraken met anderen hebben de relatie aan de afgrond gebracht
Frans
Frans
23/01/2013 15:56
(12 jaren geleden)
Mijn nicht van 22 smste met haar vriend tijdens de begrafenis van haar opa. Nu werkt ze in de marketing en twittert alleen nog maar in merken en brands. Dit is de wens van de regering soms? Een geindividualiseerde, vercommercialiseerde, maar
oh zo wezenloze samenleving. Ik word oud merk ik, volgende maand 55.
linda van twist
15/01/2013 00:55
(12 jaren geleden)
gelukkigben ik dus niet de enige die er last van heeft dat ioedereen maar aan zo'n mobiel hangt.Volgens mijn zonen ben ik ergens uit de steentijd vandaan gekomen want een telefoon is een telefoon en die staat bij mij op de vensterbank en ook 's nachts staat ie daar!
Margriet
13/01/2013 14:09
(12 jaren geleden)
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties