Het is een woord dat nog maar zelden in de mond wordt genomen; en al helemaal niet past in dit modern tijdsgewricht. En dat mag van mij wel veranderen omdat juist nu de arrogantie onze samenleving overspoelt. Ik heb het over ‘nederigheid’, een eigenschap die menigeen niet zou misstaan.
De enkeling die wel een houding van nederigheid kent, begrijpt ook wat het betekent om dienstbaar en dankbaar te zijn. En vooral dat laatste is meer dan eens op zijn plaats. Helemaal in deze jaren van crisis kunnen we dankbaar zijn voor de harde werkers in de zorg, voor de man of vrouw die zorgt dat er zuiver drinkwater uit de kraan komt, voor het feit dat we in een land leven met vrijheid van meningsuiting en dat niemand aan honger hoeft te sterven. Gek genoeg zijn het dikwijls de minderbedeelden die wel enige nederigheid aan de dag leggen; en dat omdat zij gemakkelijker nog zien wat zij wel hebben dan zeuren om wat hen ontbeert. Diezelfde mensen zijn ook doorgaans vrijgeviger omdat zij de waarde kennen van het delen met anderen, iets wat welvarende lieden niet zo goed kunnen uit angst om te verliezen wat zij al hebben. Daarmee is nederigheid ook een eigenschap die de mens doet inzien wat hem gegeven is in plaats van alles waar hij denkt nog recht op te hebben. Ik kom op deze gedachtegang omdat ook op mijn spreekuur veel patienten last hebben van wat zij niet voor elkaar gekregen hebben, in plaats van, in alle nederigheid, dankbaar te zijn voor wat hen wel gegeven is. Dit alles wordt flink aangezwengeld door de maakbaarheids-gedachte: dat de mens alles, wat zijn hartje begeert, voor elkaar kan boksen als hij maar inzet en toewijding toont. Welnu, inzet en toewijding zijn ook mooie eigenschappen, maar daarmee is een gegarandeerd resultaat niet verzekerd. Sterker nog, het leven is zoveel groter dan de mens zelf dat hij nog van geluk mag spreken als een paar van zijn wensen in vervulling gaan. En wie eerlijk kijkt naar dat eigen succes, dan kan hij dat succes nooit geheel en al op zijn eigen conto schrijven, simpelweg omdat er altijd andere mensen zijn die hem ten dienste hebben gestaan. En daar kan hij dan weer, in alle nederigheid, dankbaar voor zijn. Niemand is iemand zonder de ander; een gegeven die wel heel gemakzuchtig over het hoofd wordt gezien. Laat ik het zo zeggen: misschien ben je wel een subliem acteertalent, maar zonder applaudisserend publiek ben je nergens. En een schrijver is geen schrijver die niet gelezen wordt.
Ooit kreeg ik man op mijn spreekuur die, op arrogante wijze, meedeelde dat hij ontevreden was over zijn liefdesrelatie, waarop ik zei: ‘heb jij een relatie en wie zou dat dan met jou willen hebben?!’ Bozig stil was hij. Ik liet hem, therapeutisch, in zijn eigen sop gaarkoken.
Er heeft nog niemand gereageerd op deze pagina.
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties