Liefde is mooi. Tenminste wel als die liefde wederkerig is. Maar wederkerigheid lijdt aan schaarste; en dat zelfs –of misschien vooral- in langdurige relaties. Meestal is er één die de gever is zonder wat terug te krijgen en is de ontvanger degene die vooral klaagt als er niets gegeven wordt. De vraag vandaag is hoe dat psychologisch te verklaren is.
Welnu, het geven van liefde gaat de één nu eenmaal gemakkelijker af dan de ander. Zo bekeken is ‘geven’ een aangeboren talent; een talent die door de jaren zich ook sterk kan ontwikkelen. En wie in een liefdesrelatie degene is die gewend is om te geven - als iets wat hem natuurlijk afgaat- zal daarmee de partner domineren. Om die reden alleen al is het moeilijk voor de ontvanger om ‘dankjewel’ te zeggen, laat staat dat er iets van lust wordt opgewekt om de gever met iets van liefde te beantwoorden. Anders gezegd: het is een mooi gebaar om liefde te geven, maar als daarmee de ontvanger zich (emotioneel) ondergeschikt voelt dan zal er een reactie van weerstand worden opgeroepen. Overigens is dit vaak de reden voor ruzie: de één doet iets aardigs, de ander reageert afwijzend, waardoor het beoogde effect van toenadering juist uitmondt in verwijdering. De gever zal zeggen: ‘is het nou zo moeilijk om ook iets aardigs te zeggen’. De ontvanger zal zeggen: ‘ik ben niet van plan om aardig te doen en al helemaal niet als jij dat probeert af te dwingen’. De aloude machtsstrijd is geboren. De gever zegt ‘ik hou van je’, de ontvanger zegt ‘dat weet ik’. De gever zegt ‘ik heb je gemist’, de ontvanger zeg ‘had je daar dan tijd voor’. De gever zegt ‘zal ik je iets lekkers inschenken’, de ontvanger zegt ‘nee, dat doe ik zelf wel’. Op deze manier wordt nog iets anders duidelijk: de gever toont zijn afhankelijkheid terwijl de ontvanger nu net het gevoel van afhankelijkheid verafschuwt. Anders gezegd: de gever vindt het fijn om de ander nodig te hebben (voor bevestiging) terwijl de ontvanger het nu juist veel fijner vindt om een gevoel van onafhankelijkheid overeind te houden. En hoe meer de gever, met zijn zoektocht naar bevestiging, de ander vraagt om hetzelfde, zal de ontvanger aangemoedigd worden om dat juist niet te doen. Als de gever dan voor de zoveelste keer bot vangt, zal hij –meestal tijdelijk- stilvallen (‘ik doe niets meer als jij niets teruggeeft’). Maar aangezien de ontvanger gewend is om te ontvangen (‘waarom toon je geen initiatief’), zal het spel van aantrekken en afstoten gewoon weer opnieuw beginnen.
De meeste mensen zullen zeggen dat liefde een kwestie is van geven en nemen. Niet onterecht, maar op een andere manier dan menigeen denkt. Want, het zijn de gevers die geven en de nemers die nemen. En als stel doen zij niets voor elkaar onder.
Er heeft nog niemand gereageerd op deze pagina.
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties