Hoewel niet formeel erkend als psychische aandoening, is nomofobie (no-mobile-phobia) een probleem in opkomst. Nu al raken zeker 60% van de mensen (man en vrouw) in paniek bij de gedachte alleen al om verbinding te verliezen van het mobiele netwerk.
Vervelend is wel dat er talloze manieren zijn om netwerk-verbinding kwijt te raken: 1) vergeten op tijd op te laden 2) extern probleem van het netwerk 3) technisch probleem van het mobieltje zelf of 4) geen bereik op een ver gelegen locatie. Dit gegeven verklaart meteen waarom zoveel mensen zo vaak op een dag hun mobieltje in de hand pakken. Want er hoeft niet eens echt reden te zijn om iemand te contacten, een betaling te doen of het laatste nieuws te bekijken. Nee, het in-de-hand-nemen van het mobieltje dient enkel en alleen om gerustgesteld te worden dat de verbinding met de buitenwacht nog altijd naar behoren werkt. Want stel dat iemand anders je probeert te bereiken en dat dan niet lukt. Of stel iets belangrijks is gaande en je dat nieuws dan niet meekrijgt. Of stel dat je net in die verbindingsarme periode iets krijgt aangeboden waar je dan niet op tijd op reageert. Feit is in ieder geval dat vrijwel iedereen zo afhankelijk geworden is van zijn mobieltje dat het kan voelen als een geestelijke amputatie als de verbinding wegvalt. Extreem gevaarlijk in het verkeer is toch de vraag gerechtvaardigd of mensen met nomofobie therapeutisch behandeld moeten worden. Mijn antwoord is: ‘nee’. Want, net zoals bij elke vorm van angst, is nomofobie een functionele angst te noemen, oftewel: het zorgt ervoor dat mensen alert blijven en voor anderen bereikbaar en beschikbaar zijn als de nood aan de man is. Zo bekeken is het mobieltje een dierbaar bezit; en laat nomofobie alleen maar zien hoe belangrijk mensen het vinden om erbij te horen. Helemaal interessant is het gegeven dat er niet eens een technisch probleem hoeft te zijn met het mobieltje of het netwerk om toch in paniek te raken. Deze paniek treedt vooral op wanneer mobielgebruikers een berichtje versturen om vervolgens dan (voelbaar) te lang geen reactie te ontvangen; en dan vooral wanneer je kunt zien dat het berichtje wel ontvangen en/of gelezen is. Op dat moment kan een heel scala aan doemscenario’s uit de kast worden getrokken: 1) is die ander zo ziek dat hij geen puf heeft om te reageren 2) word je, als vriend, ineens afgeschreven 3) ben je zo onbelangrijk geworden dat je het niet meer waard bent om erkend te worden of 4) heb je in je bericht iets heel doms gezegd en word je onhoorbaar uitgelachen.
Niets is zo verslavend als het gebruik van de mobiele telefoon. Nomofobie is daarom een logisch gevolg. Maar ik zie liever deze paniek voor de stilte dan lakse onverschilligheid tegenover de mensen om ons heen. Geen pingeltje te verliezen.
Er heeft nog niemand gereageerd op deze pagina.
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties