Wijnberg&WijnbergMedia

De bewering ‘normaal bestaat niet’ wordt vaak gebezigd, maar heeft gelukkig zijn beste tijd gehad. Zoveel heeft onze huidige Corona-crisis wel duidelijk gemaakt. Immers, wat is dat ene waar iedereen op dit moment zo vurig naar verlangt? Juist: dat alles weer normaal wordt.

Dat het dagelijks leven van nu als abnormaal bestempeld kan worden, daar is iedereen het wel over eens. Tegelijkertijd is dat wat als niet-normaal wordt beschouwd juist bijzonder aangenaam, zoals: dat mensen aardiger tegen elkaar zijn, dat hulpverleners worden toegejuicht, dat oudere mensen worden beschermd en geholpen, dat mensen hun reislust indammen, dat mensen goede hygiëne betrachten, dat kinderen leren zich ook thuis te vermaken en dat verstandige beslissingen worden genomen ongeacht de politieke kleur. Het is derhalve vreemd om te bedenken dat wanneer het dagelijks leven weer zijn normale gang krijgt, al deze niet-normale, maar wel gewenste, menselijke gedragingen zullen verdwijnen. Ik bedoel, in een normale wereld zullen mensen elkaar weer vliegen afvangen, zullen hulpverleners hun speciale glans verliezen, gaan mensen weer uit hun dak met verre bestemmingen, is degelijke wetenschappelijke kennis ook maar een mening en zal het goed-handen-wassen weer aan populariteit verliezen. Dit gegeven leidt tot een aantal onontkoombare conclusies: 1) mensen weten wel wat ‘normaal’ is, maar hebben onder normale omstandigheden geen zin om zich normaal te gedragen; wat eigenlijk als norm(aal) zou moeten gelden, daar hebben mensen normaliter nogal lak aan. 2) mensen moeten eerst veel banger worden om zich normaler te gedragen; blijkbaar zijn mensen onder normale omstandigheden nogal roekeloos, ongefundeerd optimistisch en egoïstisch 3) mensen die, onder normale omstandigheden, de veilige weg kiezen, het liefste vasthouden aan vertrouwde rituelen, enig afkeer hebben van reizen en een nederige houding hebben naar het leven zijn, goed beschouwd, heel wat normaler dan menigeen gedacht zou hebben; het zijn de blaaskaken en globetrotters die, in ieder geval nu, behoorlijk door de mand vallen 4) wat onder normale omstandigheden een integraal onderdeel vormt van het dagelijks leven zoals (bewegings)vrijheid, persoonlijk en intiem contact, samenkomsten, evenementen, gezelligheid, spontane ontmoetingen, hartelijke uitnodigingen, (sport)competities, onbekommerd werken en kinderuitjes is, blijkt nu, bepaald geen vanzelfsprekendheid; het is daarom niet meer dan normaal dat mensen zich wat bewuster worden van alles waar zij dankbaar voor zouden moeten zijn. Veel van wat als normaal gezien wordt is juist bijzonder; en veel van wat als abnormaal gezien wordt zou als normaal moeten gelden.

Wat zal iedereen opgelucht ademhalen (!) als het normale leven weer zijn intrede doet; en wat zal iedereen enthousiast zijn wanneer wij elkaar weer, zonder zorgen, in de armen kunnen vallen. Wat zal iedereen een gat in de lucht springen als alle afspraakjes ook echt doorgang kunnen vinden; en wat zal iedereen een grote glimlach om de mond hebben als we elkaar weer eens goed in de ogen kunnen kijken. Dan weet iedereen dat ‘normaal’ echt bestaat; en bijzonder is.