Afwijkend gedrag is de norm. Niemand is meer verbaasd als in een stiltecoupé twee mensen in beschonken toestand een luidruchtig gesprek voeren of wanneer een mislukte directeur, na vertrek, aan zichzelf een dikke bonus uitkeert. Ook is het normaal om te spreken van risicowedstrijden met relletjes en rotzooi als logische uitkomst.
En dat zelfs onze volksvertegenwoordigers met modder gooien naar elkaar. Dit verschijnsel heeft één heel groot voordeel: als iemand zich normaal gedraagt, dan wordt dit als bijzonder aangemerkt. Zo is de beoordeling van (a)sociaal gedrag in Nederland totaal veranderd: onbeschoft is normaal, normaal is speciaal en speciaal is een afwijking. Mocht u bijvoorbeeld het plan opvatten om echt even de tijd te nemen een onbekende de weg te wijzen, dan zal diezelfde persoon later over u gedachten koesteren als ‘wat is het sneu als je zo werkeloos bent’ of ‘weer zo’n eenzame ziel die zich vastklampt aan elk contact dat zich voordoet’. En stel dat u tijdens een werkvergadering toestemming aan uw collega’s vraagt om uw mobieltje aan te laten omdat uw dochter op punt van bevallen staat, dan zullen die collega’s, na de vergadering, tegen elkaar zeggen: ‘wat ben je een watje om anderen zeggenschap te geven over het gebruik van je mobieltje’. Daarmee is beleefd en voorkomend gedrag een psychisch gebrek geworden en sociale betrokkenheid een reden om in therapie te gaan. Over therapie gesproken. Onlangs vertelt een vrouwelijke patiënte mij heel enthousiast over haar nieuwe liefde. Zij zegt vol opwinding dat het vriendje (weliswaar een week te laat) een cadeautje heeft gekocht voor haar verjaardag, de rekening heeft voor een etentje buiten de deur en uit eigen beweging haar heeft voorgesteld aan zijn eigen vrienden. Vervolgens heb ik drie sessies nodig om haar uit te leggen dat zijn gedrag niet een soort wereldwonder is, maar toch echt thuishoort in de categorie ‘normaal’. En wanneer diezelfde patiënte zich onzeker toont (‘mag ik wel boos zijn’) omdat het nieuwe vriendje weigert de omgang met zijn ex op te geven, dan heb ik weer drie sessies nodig om haar uit te leggen dat hij zich misdraagt. Toegegeven, soms ben ik zelf ook hlemaal de weg kwijt. Gisteravond werd ik in het nieuwe Italiaanse restaurant Gigi’s La Mensa zo hartelijk ontvangen dat ik flauwviel. Na een slokje water verzekerde de serveerster mij dat zich toch echt normaal had gedragen. Ze wees naar de tekst op haar T-shirt: ‘sono qui per voi’. Dat is ons bedrijfsmotto en betekent ‘ik ben er voor u’. Heel langzaam kwam ik een beetje bij.
De komende tijd zal, net als in Haren, overal in Nederland ‘waar-is-feestje-hier-is-het-feestje’ worden gezongen, met alle rotzooi en agressie van dien. De bedoeling is dat u het normaal gaat vinden.
Dag Jeffrey,
Val ook vaak om van verbazing. Momenteel ben ik op zoek naar een kamer voor iemand die door omstandigheden adresloos is. Alle voorzieningen zitten overvol, ook door de krisis. Dan zie je dat er niemand wil helpen, ja voor veel geld biedt een makelaar direkt een kamer aan. Echt een bureaukratisch doolhof ondanks alle hulpverlening.
Het lijkt erop dat iedereen oren en ogen dicht doet, we zien elkaar niet meer.
Zitten we hierdoor niet ook in een krisis?
Wat een verarming.
Annita Hofland
annita hofland
14/10/2012 11:15
(12 jaren geleden)
Dag Jeffrey,
Val ook vaak om van verbazing. Momenteel ben ik op zoek naar een kamer voor iemand die door omstandigheden adresloos is. Alle voorzieningen zitten overvol, ook door de krisis. Dan zie je dat er niemand wil helpen, ja voor veel geld biedt een makelaar direkt een kamer aan. Echt een bureaukratisch doolhof ondanks alle hulpverlening.
Het lijkt erop dat iedereen oren en ogen dicht doet, we zien elkaar niet meer.
Zitten we hierdoor niet ook in een krisis?
Wat een verarming.
Annita Hofland
annita hofland
14/10/2012 11:15
(12 jaren geleden)
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties