Kinderen die schreeuwend door de supermarkt rennen. Pubers die gedrogeerd, dronken en veel te laat op straat hangen. Jonge meiden die al op hun zestiende een abortuskliniek bezoeken. Agressieve schoffies die de buurt onveilig maken of juist hele passieve jongeren die hun schoolleven hebben ingeruild voor de virtuele wereld van computerspelletjes.
Het zijn geen incidenten meer. Het is een groot en verontrustend maatschappelijk probleem; een probleem dat zijn oorsprong vindt in een gebrek aan ouderlijke macht. Ouders zijn bang of niet bij machte om als ‘ouder’ op te treden. Feit is dat de Nederlander een haat-liefde verhouding heeft met het verschijnsel ‘macht’: enerzijds wordt het terzijde geschoven omdat het niet strookt met ons idee dat we elkaars gelijken moeten zijn, anderzijds rennen we als dwazen achter figuren aan die ongenuanceerd autoritair zijn. Gezagsdragers worden bespuugd en uitgefloten en tegelijkertijd schreeuwt iedereen om meer blauw op straat. Deze ongerijmdheid, deze verwarring, deze wankelmoedigheid is terug te vinden in het gezinsleven. Ouders doen wel een poging om huisregels op te leggen, maar willen tegelijkertijd door de kids niet als potentaten gezien worden. Ouders zeggen, bij gelegenheid wel eens ‘nee’, maar zien vanalles door de vingers omdat het toch leuker is om ‘vriendjes’ te blijven. Ouders proberen wel grenzen te stellen (‘niet op het meubilair springen’) maar zijn ook heimelijk trots (?) dat hun kroost zo energiek en karaktervol is. Betrokkenheid is er wel bij de schoolprestaties, maar het kind hoeft maar het woord ‘bemoeizucht’ in de mond te nemen of de ouders druipen schuldbewust af. Ouders hebben verwachtingen (‘haal eerst een diploma’), maar willen het tere kinderzieltje niet beschadigen door dwingend te zijn. Ouders snappen wel hoe belangrijk het is om afspraken te maken (‘voor twaalf uur thuis’), maar leggen geen sancties op (‘een maand geen uitjes meer’) als de afspraak wordt geschonden. Zo bekeken is het geen wonder dat zoveel kinderen gierend uit de bocht vliegen. Zeker, onvoorwaardelijke liefde is de basis van elke ouder-kind-relatie. Maar, tegelijkertijd betekent ouder-zijn ook dat er maar één de baas kan zijn en dat is de ouder. En zolang het kind afhankelijk is van ouderlijke zorg, moet hij zich leren voegen naar de regels die hem worden opgelegd. Een kind zou een kind niet zijn als hij zich niet probeert te ontrekken aan het ouderlijk gezag of, zoals dat tegenwoordig zo mooi heet ‘de grenzen opzoekt’. Maar tot vervelens toe zal de ouder de grenzen moeten blijven stellen, ook al betekent dat het kind het ouderlijk gezeur vervloekt.
Gelukkig is de mondigheid van kinderen in de afgelopen decennia enorm toegenomen. Maar praten en overleggen heeft ook een grens. Het ‘waarom’ van kinderen behoeft uiteindelijk maar één ouderlijk antwoord: ‘omdat ik het zeg’.
The Italian champions Juventus general manager Marotta has said publicly, he is very like Van Persie, though, Van Persie on the Serie A club is interested in the summer, if leave, he would only choose to join Real Madrid or barcelona. As a football player, is to challenge more.
Bayern Munich shirts
11/05/2012 04:36
(12 jaren geleden)
Ja Jeffrey,
Geweldig onder woorden gebracht en een waarheid die als een paal boven water staat!!!!!
Maar goed, ouders zijn ook bang om op te voeden, ze willen het allemaal veel te goed doen!
Ouders krijgen geen kinderen meer , maar kiezen voor kinderen! Dat geeft al veel meer druk op het ouderschap dan 20 jaar geleden.
M.v.g.
Corinna
Corinna
23/04/2012 00:18
(12 jaren geleden)
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties