Door de Coronacrisis is voor veel burgers de wereld kleiner geworden. Binnen de vier muren van thuis heerst er kalmte en rust; en dat geeft ontspanning omdat er van alles niet meer hoeft. Tegelijkertijd zorgt de doodsdreiging voor een aanhoudend gevoel van onrust.
En juist die combinatie van rust en onrust geeft de mens een ongekend gevoel van vervreemding. Deze sfeer van tegengestelde emoties doet mij denken aan wat iemand emotioneel doormaakt die vreemdgaat. Zolang op het thuisfront alles doorgaat zoals gewoonlijk, dan lijkt er helemaal niets aan de hand; iets wat niet klopt omdat er wel degelijk wat aan de hand is. Buiten de deur is het spannend met de ontluikende liefde; en wordt er een nieuwe werkelijkheid gecreëerd die gevoelsmatig in alles lijkt te kloppen. Niets aan de hand, zo lijkt het wel. Maar in werkelijkheid klopt er juist helemaal niets van omdat die nieuwe werkelijkheid gebaseerd is op bedrog. Ook dan zal de vreemdganger een merkwaardige combinatie van rust en onrust voelen; en dat op een manier die op den duur een gevoel van vervreemding doet ontstaan: thuis is het normaal maar eigenlijk niet en buiten de deur is het (nieuwe) normaal maar eigenlijk ook niet. En er is nog een overeenkomst tussen de Coronacrisis en het vreemdgaan: thuisblijven geeft wel de meeste veiligheid, maar gaat enorm vervelen, terwijl toegeven aan het verlangen naar het op-stap-gaan een enorme kick geeft, maar tegelijkertijd wel aan de nodige risico’s onderhevig is. Nu is het voordeel van de Coronacrisis wel dat niemand hoeft te worden ontmaskerd, behalve wanneer hij buiten de deur iets onderneemt wat de anderhalvemetersamenleving heeft verboden. De vreemdganger moet, bij het verlaten van zijn huis, wel degelijk oppassen voor ontmaskering; om zo niet ongewenst in de positie te worden gedwongen dat hij moet kiezen: of voor de redding van zijn bestaande relatie of voor de start van een openlijk nieuwe relatie. Nee, het individu hoeft tijdens de Coronacrisis geen definitieve keuze te maken tussen thuis of elders; en kan daarom met een schoon geweten van beide walletjes blijven eten: lekker genieten van de rust en ontspanning op het thuisfront en af en toe een beetje avontuur buiten de deur zonder het aanhoudende gevoel van vervreemding te kunnen afschudden. De vraag is zeker gerechtvaardigd hoe lang de burger in crisistijd en de vreemdganger hun levensstijl kunnen volhouden. Welnu, het zal duidelijk zijn dat beide types uiteindelijk pas iets van echte innerlijke rust kunnen ervaren als het normale leven weer zijn intrede heeft gedaan. Vervreemding geneutraliseerd en voelen dat alles in het dagelijks leven weer klopt.
Op een enigszins ongerijmde manier kan nu, zelfs de meest brave burger, iets gaan begrijpen van wat een vreemdganger emotioneel doormaakt. Niet dat die brave burger nu op een dergelijke ervaring zat te wachten, maar goed: niemand zat op deze vervreemdende crisissfeer te wachten.
Er heeft nog niemand gereageerd op deze pagina.
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties