De tijd gaat sneller wanneer je ouder wordt; en dat is te verklaren: wie jong is beleeft eerder wat nieuws (mijlpalen), terwijl een ouder iemand, door zijn ervaring, te maken heeft met meer gebeurtenissen die op elkaar lijken. Gelijkende herinneringen vervloeien in elkaar waardoor de beleving in tijd als sneller wordt ervaren.
Jonge mensen zouden de tijd wel vooruit willen schreeuwen, terwijl ouderen de wijzers van de klok juist zouden willen tegenhouden. Zo is te begrijpen dat jonge mensen ongeduldig zijn; en tegelijkertijd naar oudere mensen kijken alsof ze niet vooruit te branden zijn. Nu heeft elke levensfase zo zijn eigen perikelen; en zijn voor mij, als seniorpsycholoog, gemakkelijk aan te wijzen omdat ik (bijna) alle levensfases al heb doorlopen. De laatste tijd komen veel jonge, ambitieuze vrouwen op mijn spreekuur; en zijn dikwijls verwezen door de huisarts met de nodige stressklachten. Ik heb het hier over vrouwen die hard werken, veel sociale contacten hebben en ook nog eens een serieuze relatie onderhouden. Alice, één van deze vrouwen, zegt tegen mij: ‘ik heb het gevoel dat ik van alles doe en moet doen, van hot naar her ren zonder precies te weten waar ik mee bezig ben; en als ik er over nadenk wel in huilen kan uitbarsten omdat ik dan ook kwijt ben waar ik echt voor sta’. Ook bij mij worden haar tranen zichtbaar, afgewisseld met een zenuwachtig lachje; en elke woordenregen eindigt steevast met de uitspraak: ‘ik weet het gewoon allemaal niet’. Het is deze uitspraak die ik als kenmerkend zie voor de levensfase van deze jonge vrouwen, vooral omdat juist het niet-weten impliciet wordt afgekeurd. Feitelijk is er sprake van een grote mate van ongeduld omdat allerlei levensvragen nog niet zijn beantwoord: is het gekozen carrièrepad wel de juiste, is de gekozen levenspartner ook de vader mijn kinderen, waar moet een goede liefdesrelatie eigenlijk aan voldoen, wat doe ik omdat anderen dat willen en wat doe ik omdat ik dat zelf graag wil. Nu weten jonge mensen in deze moderne tijd al weer veel meer dan in mijn tijd, maar wat onveranderd is gebleven is dat, uiteindelijk, veel ervaring nodig is om echt goed te kunnen doorgronden wat het leven de moeite waard maakt; en al helemaal wat er voor nodig is om het eigen leven zo te sturen dat het de gewenste richting heeft. De therapie met Alice begint zijn vruchten af te werpen als ik haar weet te overtuigen dat zij, op zijn minst, wat meer geduld met zichzelf moet hebben; wat zoveel betekent als dat zij nog niet alles hoeft te weten.
Jong en ongeduldig zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Haast maken met het leven is daarom te begrijpen. Maar wat het allemaal te betekenen heeft: alleen de tijd zal het leren.
Er heeft nog niemand gereageerd op deze pagina.
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties