Met de aanscherping van de corona-maatregelen wordt iedereen opgeroepen om zich nog voorzichtiger te gedragen en tegelijkertijd wel goed om elkaar te denken; dit om het gevoel van onderlinge verbinding te behouden. Maar wat er in werkelijkheid gebeurt, is precies het omgekeerde: relaties raken ongemerkt in een vergevorderde staat van ontbinding.
Was het eerst wel lekker om de vele sociale verplichtingen met een corona-excuus op de lange baan te schuiven, onderhand is het uitstellen van ontmoetingen een dagelijkse gewoonte geworden. En dat alleen al zorgt ervoor dat vriendschappen naar de achtergrond verdwijnen; of zelfs al compleet zijn vervaagd. Dat dit gebeurt heeft ook te maken met het feit dat iets van gezamenlijke activiteit niet meer plaatsvindt. Samen naar de schouwburg, samen een biertje pakken, samen een weekendje weg: het is allemaal uit de agenda geschrapt; en dat zorgt voor de nu heersende contact-armoede. Opvallend daarbij is dat mensen in deze periode van vriendeloosheid, zich er gelaten bij neerleggen; ook al omdat vervangende vormen van virtuele afspraken aan geestelijke vermoeidheid ten onder zijn gegaan. Elkaar ontmoeten via het beeldscherm kan natuurlijk nog evengoed, maar de lol is er wel vanaf. De meeste mensen zeggen: ‘tja, in het begin van de crisis zat ik nog vrij fanatiek te facetimen, maar ik vind het te vermoeiend en uiteindelijk toch niet hetzelfde als echt fysiek contact’. Vaak wordt gedacht dat echte vriendschappen vastgebeiteld zitten in het hart; en elke vorm van crisis kunnen doorstaan. En in enkele gevallen is dat ook zo. Maar het leeuwendeel van (goede) vriendschappen is toch afhankelijk van plezierige omstandigheden en vaste rituelen, zoals het bij elkaar kunnen komen na schooltijd van de kinderen of de herhaling van zetten zoals vriendinnen plegen te doen door de donderdagavond te bestempelen als ladiesnight. Nu al die sociale vanzelfsprekendheden zijn komen te vervallen, rest niets anders dan heil te zoeken in de kleine kring van huisgenoten; en er een vaste ritueel van te maken elke avond naar een paar afleveringen te kijken op Netflix. Daar komt nog bij dat elk initiatief om wel contact te zoeken met één of meerdere vriendinnen nauwelijks nog wordt beantwoordt met enthousiasme; en de initiatiefnemer zal denken: ‘nou, als jij niet op mij zit te wachten, dan bekijk je het maar.’ Nu de afstandelijkheid letterlijk en figuurlijk groeit, neemt het wederzijds wantrouwen toe, waardoor algauw de conclusie wordt getrokken: ‘nou, misschien was die vriendschap toch niet zo hecht als ik altijd heb gedacht’. De omstandigheden zijn door de corona zo ongunstig, dat vriendschappen als vanzelf gaan ontbinden.
Er is wel degelijk een vorm van solidariteit om de Coronacrisis ongeschonden door te komen, maar tegelijkertijd betekent die solidariteit ook dat we elkaar juist niet moeten tegenkomen. Iedereen trekt zich terug in zijn eigen bubbel; en laat zijn vriendschappen verpieteren, simpelweg omdat het gezond-blijven nu eenmaal voorrang verdient boven een beetje gezelligheid.
Er heeft nog niemand gereageerd op deze pagina.
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties