Dat mensen iets willen, is zo normaal als dat de zon opkomt. Tegelijkertijd zijn mensen zonder wilskracht als depressief aan te merken. Zo bekeken is het cruciaal voor de geestelijke gezondheid om een sterke wil te hebben, oftewel: wie zonder wil is, heeft een leeg en doelloos leven. Nu heb ik uiteraard geen trek in een depressie.
En toch heb ik besloten om te ontwillen, al was het alleen maar voor de energiebesparing. Zo kon ik vroeger nog wel eens fanatiek zijn in het willen hebben van wederkerigheid. Probleem van dit soort willen is dat andere mensen zichzelf zo belangrijk vinden dat het streven naar wederkerigheid altijd op een teleurstelling uitloopt. Door wederkerigheid te ontwillen, is het nu uit mijn denksysteem verwijderd; en heb ik geen last meer van al die mensen die er niet toe komen om iets van aandacht aan mij te besteden. Eigenlijk is er helemaal niets veranderd in de wereld, behalve dan dat ik niets niet meer hoef te missen van wat er toch nooit was. Jarenlang was ik ook nogal gek op het willen hebben van mijn gelijk; en had ik er behoorlijk wat ruzies voor over om dat eigen gelijk in de wacht te slepen. Over de jaren heen had ik een hele grote voorraad aan eigen gelijk verzameld. En het vreemde gevoel maakte zich van mij meester dat ik de enige was die aan dat gelijk van mijzelf zoveel waarde hechtte. Niemand anders gaf er nog een cent voor. Dat is de reden waarom ik bezig ben ook mijn eigen gelijk te ontwillen; en bevalt het mij een stuk beter om anderen hun gelijk wel te gunnen. Iedereen mag zijn eigen gelijk hebben, ik lig er niet meer wakker van. En geloof mij: een sterk gevoel van innerlijk rust is daardoor ingetreden. Goedkeuring willen, dat is ook een vorm van willen die ik in de prullenbak heb gegooid. Want wat is de toegevoegde waarde van goedkeuring voor mijn besluit om een scooter te kopen? Met of zonder goedkeuring, ik koop toch een scooter. Bestemmingen kiezen heb ik ondertussen ook ontwild. Want andere mensen willen altijd ergens anders heen dan waar ik heen had gewild. En ergens heen gaan omdat ik dat wil, daar is niets aan. Voor de gezelligheid laat ik daarom het kiezen van de bestemming aan anderen over. Moeten zij maar waarmaken dat hun keuze de moeite waard is.
Misschien heb ik ook wel makkelijk praten met dat ontwillen. Ik heb namelijk een vrouw die zoveel wil, dat mijn eigen wil daardoor vanzelf verbleekt. Als zij mij, bij gelegenheid, dan ook vraagt of ik nog iets te willen heb, zeg ik altijd: ‘nee, jouw wil is mij meer dan genoeg’.
dit liujkt op overgave zonder dat er al een schot gelost is. Het doet terugdenken aan het einde van de de 4e Engelse oorlog met groetplicht aan hun vlag.' Housetrained'?
a.a.hart
22/02/2018 13:04
(7 jaren geleden)
Een mooi en herkenbaar stuk. Jarenlang heb ik er ook veel moeite in gestoken om in bepaalde omgevingen mijn verwachtingspatroon naar beneden te stellen. Dat is aardig gelukt. Toch vind ik het ook wel een gevaarlijk stukje. Alsof totaal leven zonder verwachtingen naar anderen of het nastreven van een eigen keuze een mens gelukkig kan maken. Dan ligt die depressie waar in alinea 1 over geschreven wordt inderdaad om de hoek.
Nobody
21/02/2018 16:03
(7 jaren geleden)
Hallo heer Wijnberg,
ik volg u al jaren en sommige onderwerpen raken me meer dan de andere.
deze raakt mij wel heel erg. ik zou wat graag dat ontwillen ook willen. ik denk dat ik veel ontwillen al heb ontwikkeld maar toch blijft er soms die frustratie om wel te willen en geliefden in mijn omgeving te overtuigen van mijn kant van het verhaal.
hoe ga ik voor 100 % ontwillen, heeft u handvaten voor mij en de rest van uw trouwe volgers
Roel
Roel
19/02/2018 11:52
(7 jaren geleden)
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties