Eén woord kan het verschil maken. Eén woord kan het verschil maken tussen populair-zijn en daarna aan de schandpaal genageld worden. Een woord kan het verschil maken tussen lekker carrière-maken om vervolgens je hele carrière in duigen zien vallen. En dat ene woord is: onveilig.
Nu wordt, in de sfeer van deze tijd, er alles aan gedaan om een veilige werksfeer te creëren, zoals dat heet. Maar er zit een addertje onder het gras: wie bepaalt nu eigenlijk wat een veilige werksfeer is? Welnu, dat bepaalt een willekeurig ander persoon. Wat ik bedoel is dit: hoezeer ook er gewerkt wordt aan het creëren van een veilige werksfeer, er hoeft maar één persoon te zijn die zich onveilig voelt en de alarmbellen van grensoverschrijdend gedrag gaan rinkelen. En wie daar even goed bij stilstaat, kan maar één conclusie trekken, namelijk dat niemand veilig is voor een eventuele aanklacht. Dit gegeven zorgt, psychologisch gezien, voor een uiterst merkwaardige paradox: terwijl alles uit de kast wordt getrokken om de werksfeer veilig te maken, zal het gevoel van onveiligheid alleen maar toenemen omdat iedereen, uit angst om iets verkeerd te zeggen of te doen, constant op zijn hoede is. In algemene zin hebben veiligheidsmaatregelen altijd dit effect: 1) zet een goed uitgerust leger aan je landsgrenzen en de gevoelde dreiging zal groter zijn 2) verplicht ook alle fietsers om een helm te dragen en de beleving van mogelijk gevaar zal evenredig toenemen 3) plaats een compleet alarmsysteem in je huis en de angst voor inbraak zal als intenser worden ervaren. Nu wil ik natuurlijk niet beweren dat veiligheidsmaatregelen altijd zo onzinnig zijn. Maar het echte probleem is dat de norm van onveiligheid, als het gaat om grensoverschrijdend gedrag, wordt bepaald door degene die zich onveilig voelt. En deze ontwikkeling gaat in de richting van wat ik noem: emotionele terreur. Er is namelijk een groot verschil tussen wat als onveilig wordt ervaren en wat onveilig is. Denk maar eens even terug aan het Corona-tijdperk: als iemand, ergens in de supermarkt, op tien meter afstand een niesbui had, waren er genoeg lieden die hun boodschappenkarretje lieten staan en als een haas de winkel uitrenden. Geen enkel bewijs dat er om maar iets van een levensbedreigende situatie sprake was, oftewel: doe een mondkapje op en je kijkt wel link uit om ergens in de buurt te komen van andere mensen, zeker als zij een niesbui hebben. Als student heb ik uitvoerig onderzoek gedaan naar ‘slaapbeleving’. En wat bleek: mensen die vaak ‘het gevoel’ hebben slecht geslapen te hebben, doen dat in werkelijkheid helemaal niet.
Lieden die een aanklacht aan hun broek krijgen wegens het creëren van een onveilige werkomgeving kunnen zich, goed beschouwd, niet verweren. Want als het onveiligheidsgevoel van de klager als bewijs geldt, dan sta je simpelweg met je mond vol tanden. En dan is de onveilige werksfeer compleet.
Er heeft nog niemand gereageerd op deze pagina.
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties