Je kunt niets hebben en toch gelukkig zijn. Evenzo kun je wel alles hebben en toch ongelukkig zijn. Dit gegeven wijst er op dat geluksgevoel voortkomt uit de binnenwereld; en niet afhankelijk is van de buitenwereld. Natuurlijk helpt het enorm wanneer het leven een beetje meezit. Maar genoeg mensen die het tegenzit en toch blij en vol vertrouwen de wereld inkijken.
Wat blijkt: wetenschappelijk onderzoek toont aan dat ongelukkige mensen één eigenschap gemeen hebben, namelijk: onvolwassenheid. Zo kan het zijn dat je dikwijls boos en verongelijkt bent wanneer jouw partner niet voldoende (emotionele) steun biedt, geen tijd neemt om goed naar jou te luisteren en jou niet helpt als je daar om vraagt; en dat je je ongelukkig voelt omdat je je in de steek gelaten voelt. Deze emoties, hoe invoelbaar ook, zijn emoties die thuishoren in de kindertijd; een levensfase waarin wellicht jouw ouders er niet voldoende waren om te geven wat je toentertijd nodig had. Dat is natuurlijk sneu, maar tegelijkertijd geen reden om anderen de schuld te geven voor alles waar het jou aan ontbroken heeft. Genoeg lieden die op een kinderlijke manier toch hun (chronisch) gebrek aan aandacht bijeen proberen te sprokkelen; en dikwijls ook nog met succes. Maar tegelijkertijd hangt (chronische) afwijzing in de lucht, simpelweg omdat de buitenwacht zich niet geroepen voelt om in te springen als vervangende ouder. Nee, de mens kan alleen als echt volwassen worden aangemerkt als hij beseft dat niet iedereen naar zijn pijpen danst, als hij beseft dat de wereld niet exclusief om hem draait; en dat je, als individu, zelf verantwoordelijk bent voor het oplossen van je problemen. Natuurlijk is het mooi meegenomen wanneer anderen jou wel de hand toesteken, maar het mag geen vanzelfsprekendheid zijn dat anderen dat daadwerkelijk doen. Ook kan het zijn dat jij geneigd bent om verplichtingen uit te stellen, om eerder iets leuks te doen dan iets wat moeite kost en om je kapot te vervelen in plaats van iets te ondernemen waar de levenslust van afspat. Welnu, dat uitstelgedrag, dat kiezen voor de korte-termijn-bevrediging, dat er-bij-laten-hangen is typisch voor een kind; een wezentje dat nog niet voldoende zelfbeheersing en zelfredzaamheid heeft ontwikkeld om iets van zijn leven te maken. Ook sneu natuurlijk wanneer je als volwassen mens in deze kinderlijke fase bent blijven steken. Maar ook dan zal de buitenwacht zich niet geroepen voelen om jou uit dat moeras van onvermogen te trekken. Nee, ook dan zul je dat wederom zelf moeten doen en iets constructiefs moeten ondernemen om de weg naar volwassenheid in te slaan. En het sleutelwoord voor die volwassenheid is ‘autonomie’: het vermogen om geheel en al zelfstandig het levenspad te bewandelen.
Wie goed om zich heen kijkt, zal heel veel kinderen, verkleed als volwassenen, kunnen ontdekken. Dan verandert het aanzicht van de wereld in één grote gillende speeltuin.
Er heeft nog niemand gereageerd op deze pagina.
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties