Door de Coronacrisis is iedereen gedwongen het met heel wat minder te doen. Hierdoor wordt het denken van mensen gericht op alles waar zij ook zonder kunnen onder het motto: ‘als het niet kan zoals het moet, dan moet het maar zoals het kan’. Dit verklaart meteen waarom er in de reguliere zorg nogal weinig te doen valt.
Op mijn eigen spreekuur blijft het opvallend stil. Heel soms meldt er zich een nieuwe patiënt aan, maar momenteel moet ik het nog steeds hebben van mijn vaste klanten. En zelfs in deze groep zijn er een aantal die zeggen: ‘ik kan ook zonder’. Zo zet het mij, in mijn hoedanigheid als praktiserend psycholoog, aan het denken wanneer je kunt spreken van een ‘echt probleem’. Welnu, wat blijkt: als er sprake is van een continue doodsdreiging, dan valt veel psychisch lijden daar bij in het niet. Was een relatieprobleem voor de Coronacrisis nog een echt probleem, nu denken mensen eerder: ‘ik ben allang blij dat ik een relatie heb’. Was de neurotische gewoonte om veel kostbare tijd te steken in hygiëne en schoonmaak, nu denken mensen: ‘ik ben gewoon goed bezig’. Was de klacht van veel hoofdpijn en jeuk onder de oksels reden om via de dokter richting de psycholoog te gaan, nu denken mensen: ‘ach een beetje pijn en jeuk, daar gaat gelukkig niemand aan dood’. Tja, de doodsdreiging relativeert zo sterk dat er van de het gewone dagelijks lijden haast niets meer overblijft. Had menigeen voor de crisis behoorlijk last van overwerken, nu denken mensen: ‘ik ben tenminste één van die bevoorrechte mensen die kunnen werken’. En was het nog niet zo lang geleden dat mensen mijn hulp zochten met klachten van algehele (geestelijke) luiheid, nu denken diezelfde mensen: ‘ach, de hele maatschappij ligt plat, dus dat nietsdoen van mij valt niet eens op’. Het is duidelijk dat meer en meer mensen tevreden zijn met alles wat ze nog wel hebben en kunnen, dan dat zij zouden zeuren over wat hen ontbeert. Zo kan een periode van soberheid de mens doen beseffen dat een probleem pas een probleem is wanneer je er een probleem van maakt. En evengoed brengt diezelfde soberheid met zich mee dat menigeen allang blij is met het nuchtere feit dat hij nog leeft. Dit gegeven maakt ook duidelijk hoe het leven moet zijn geweest in de tijd dat er nog helemaal geen praktiserende psychologen waren. Ook in die tijd moeten mensen gedacht hebben: ‘zolang ik leef, is er altijd nog hoop’. En enkel en allen met die hoop op beter konden mensen zichzelf weer een beetje op weg helpen.
Nu zou het best kunnen dat, na de Coronacrisis, de patiënten zich massaal aanmelden met klachten van een posttraumatische stressstoornis of een uitgestelde depressie. Maarde kans is ook groot dat mensen denken: ‘ik heb weer toekomst, geen psychloog nodig’.
Er heeft nog niemand gereageerd op deze pagina.
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties