Afstand-houden is het credo tijdens deze Coronacrisis. Dat weet iedereen; en het is opmerkelijk hoeveel mensen zich aan deze ingrijpende maatregel houden. Kennelijk is er een sterk besef van samenhorigheid als het gaat om niet-meer-samen. Toch is er nog iets meer aan de hand.
Natuurlijk wordt het gebrek aan normaal contact door velen als frustrerend ervaren. En het zijn niet alleen de ouderen die dreigen te verpieteren. Nee, het afstand-houden doet een enorme (emotionele) aanslag op de samenleving als geheel; en laat des te meer zien hoe wij elkaar nodig hebben. Dat gezegd hebbende, is er ook een redelijk grote groep van gelukkigen: zij hebben altijd al geprobeerd om afstand te houden; en krijgen hun vertrouwde levensstijl nu in de schoot geworpen. Dat zijn de mensen die toch al niets ophebben met visites, verjaardagfeestjes, recepties, vergaderingen, huwelijkspartijen en andere groepsbijeenkomsten. Hun gebruikelijke smoes (‘ik ben niet helemaal lekker’) wordt gretig aanvaard, en zij genieten ervan om voor onbepaalde tijd verlost te zijn van sociale verplichtingen. In deze groep vallen (tijdelijk) ook de mensen die lijden aan een depressie: voor hen is sociaal-zijn zo inspannend dat zij nu, zonder zich te hoeven verantwoorden, de rust en stilte kunnen opzoeken die zij voor hun herstel nodig hebben. Met een aantal van deze patiënten heb ik wekelijks contact via beeldverbinding; en het is opvallend hoe goed zij gedijen bij een samenleving die op slot zit. Het gebruikelijk schuldgevoel is geneutraliseerd; en knaagt hun geweten niet dat zij andere collega’s in de steek laten. Immers, iedereen is aan huis gekluisterd; en worden verplichtingen jegens elkaar op de lange baan geschoven. Opvallend is ook dat huwelijken die anders nog redelijk overeind bleven door een status quo van afstandelijkheid, nu ernstig te lijden hebben onder het thuis-blijven-regime. Eén van mijn vrouwelijke patiënten verwoordt het als volgt: ‘anders hoefde ik mij alleen maar na het achtuurjournaal een beetje te ergeren, nu is er constant ergernis omdat hij zo nodig overal een mening over moet hebben; juist nu ben ik maar wat blij als hij in zijn eentje gaat wandelen’. Door de Coronacrisis krijgt menig vrouw alvast een voorproefje van hoe het leven zal zijn als haar vent met pensioen gaat. En als ik de vrouwelijke geluiden goed beluister, is er van vroegtijdige immuniteit tegen zijn aanwezigheid geen sprake. Mijn voorspelling is ook dat post-Corona de relatiebreuken zullen exploderen. Dan zal het afstand-nemen als een bevrijding worden ervaren. Die bevrijding wordt ook nu ervaren en dan vooral door mensen die wel toe waren aan een flinke dosis me-time; een extra verklaring voor de collectieve gehoorzaamheid.
Met het verplichte afstand-houden worden tenminste in deze tijd de verhoudingen glashelder. Mensen die elkaar noodgedwongen missen en er onder lijden, zullen straks hun geluk niet op kunnen. Mensen die elkaar kunnen missen als kiespijn, zullen straks misschien wel definitief afscheid nemen. Een crisis ruimt op.
Er heeft nog niemand gereageerd op deze pagina.
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties