Dat kinderen vechten om de aandacht van hun ouders, is genoegzaam bekend. Het omgekeerde wordt zelden besproken, maar is een dagelijks verschijnsel: ouders die vechten om de aandacht van hun kinderen. Het kan zelfs traumatische vormen aannemen.
En dan vooral als het kind –bijvoorbeeld- in zijn jongste jaren alleen maar om ‘papa’ blijft roepen als mama in de buurt komt. Een echt papa’s kind wordt dan gezegd, maar dan lacht moeder wel als een boerin met kiespijn. Nu zal een ouder nooit hardop zeggen dat hij een voorkeur heeft voor één van de kinderen, ook als zijn gedrag daar alle aanleiding toe geeft. Nee, het is psychologisch correct om te zeggen: ‘ik heb al mijn kinderen even lief’. Kinderen zelf hebben het feilloos door wanneer vader of moeder het ene kind voortrekt boven de ander. En zelf is het kind dikwijls meedogenloos eerlijk als het gaat om zijn eigen voorkeur voor de één of de andere ouder. Tegen vrienden zal dochterlief misschien zeggen: ‘mijn vader is altijd overbezorgd als ik een probleem met hem bespreek; daarom ga ik liever naar mijn moeder omdat zij geduldiger is en beter luistert’. Tussen de ouders zelf kan de strijd om de aandacht van het kind relationele problemen geven. Tijdens een echtpaargesprek op mijn spreekuur zegt Tineke: ‘als ik thuiskom van mijn werk is de eerste vraag van mijn man niet hoe mijn dag was, maar of ik één van de kinderen heb gesproken’. Tineke legt uit dat zij zich bij deze, ogenschijnlijk onschuldige vraag, meteen ongemakkelijk voelt, zeker als zij bevestigend antwoordt: ‘mijn man zal dan onmiddellijk de vervolgvraag stellen, namelijk of ik zelf gebeld heb of dat de kinderen zelf het initiatief hebben genomen; tja en als ik eerlijk moet melden dat de kinderen mij gezocht hebben, dan is de stemming voor een tijd niet om te harden; ik begrijp zijn reactie wel omdat ik mij zelf ook tekort gedaan voel als de kinderen meer om zijn aandacht vragen’. Vergis u niet; door menig ouderpaar wordt gedetailleerd bijgehouden hoeveel tekeningen, cadeautjes, gesprekken, uitjes en spelletjes de kinderen hen toebedelen; en zodra de verhouding enigszins scheef komt te liggen, dan zijn de beschuldigingen over en weer niet van de lucht: ‘jij trekt de kinderen gewoon bij mij weg, alsof jij niet kan uitstaan dat ik ook een goede band met hun heb’. Bij ouders die gescheiden leven, is de competitie doorgaans nog vele malen heftiger, waardoor uiteindelijk het kind zelf de kind van de rekening wordt.
Tegenwoordig is de rol van de vader in de opvoeding actiever dan vroeger. Dat is mooi en ook lastig voor de kinderen. Voor hen is de schone taak weggelegd om te beslissen wiens ouderschap het meest wordt beloond.
Er heeft nog niemand gereageerd op deze pagina.
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties