Momenteel heb ik een aantal voorbeeldige ouders in de praktijk; en dat omdat zij zelf uit gezinnen komen waarvan de ouders behoorlijk veel steken hebben laten vallen. Een goed voorbeeld doet misschien wel volgen, maar ook een slecht voorbeeld geeft inspiratie om het beter te doen.
Nu zou je zeggen dat het ouderschap niet eens zo ingewikkeld is. Ik bedoel, met een speelse mix van liefde en discipline kom je, als ouders, al een heel eind. Maar luisterend naar de verhalen van mijn patiënten moet ik toch constateren dat er talloze manieren zijn om de ontwikkeling van je kinderen te verknallen: scheldpartijen en ruzie waar de kinderen bij zijn, niet-praten of alleen als er wat te mekkeren valt, initiatieven van het kind de grond in boren om maar van het gezeur af te zijn, geen idee hebben waar de kinderen uithangen en er ook geen enkele interesse in hebben, elke emotionele uiting van het kind afdoen als aanstellerij en erbij weglopen, geen blijk van vertrouwen geven in dat het kind iets kan door goede prestaties gewoon te negeren; en als (slechte) ouder zelf alle aandacht op te eisen omdat je verslaving of andere (destructieve) bezigheden als belangrijker gezien worden. Tja, je zou zeggen dat het zo wel genoeg slecht ouderschap is om een kind definitief naar de knoppen te helpen. Maar opvallend genoeg zijn er jongvolwassenen die uit de puinhopen van hun slechte opvoeding herrijzen met het vaste voornemen om hun eigen kinderen een leven te geven die zij zelf zo gemist hebben. Zo iemand is Iris (32). Haar eerste voornemen was om een partner te vinden die betrouwbaar en liefhebbend zou zijn. Toen zij die man (Henk, 34) eenmaal gevonden had, begonnen zij met gezinsuitbreiding met de afspraak dat zij allebei, naast het werk, extra tijd zouden uittrekken voor de kinderen. Zo is er altijd één van de ouders thuis en wordt met nadrukkelijke belangstelling de ontwikkeling van de drie kinderen gevolgd. Op het opvoedkundig programma staat voorts: veel praten en vertellen, veel voorlezen en zo min mogelijk beeldschermen, altijd samen aan tafel voor het eten, even laten bijkomen na schooltijd en dan verhalen uitwisselen over wat er op een dag is gebeurd, aanwezig zijn bij belangrijke gebeurtenissen; en elke interesse of initiatief toejuichen om op die manier het kind het broodnodige vertrouwen te geven. Toen ik dit verhaal van Iris te horen kreeg, liet ik merken dat ik zeer onder de indruk was; en Iris moest, als gevolg daarvan, weer een traantje wegpinken omdat zij van haar eigen ouders nooit een compliment had gehoord.
Omdat ik zelf mij door mijn ouders nooit echt gezien voelde, was dat punt in de opvoeding van mijn eigen kinderen altijd topprioriteit, met als gevolg dat mijn jongste zoon ooit zei: ‘pap, heel gezellig samen, maar nu kun je toch echt wel iets voor jezelf doen’.
Er heeft nog niemand gereageerd op deze pagina.
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties