‘Over smaak valt niet te twisten’, zo wordt wijselijk gezegd. Maar in de dagelijkse omgang is niets van deze volkswijsheid terug te vinden. Mensen ruziën over smaak dat het een lieve lust is; en doen dat met een agressie die schokkend is.
Denk alleen maar aan het Koningslied. De gemoederen liepen zo hoog op dat de schrijver, John Ewbank, besloot zijn zorgvuldig gekozen woorden terug te trekken; waarop het Comité inhuldiging zijn besluit weer ongedaan maakte. Blijkbaar valt het mensen zwaar om hun medemens een eigen smaak te gunnen. Interessant is het natuurlijk wel om te doorgronden waarom smaakkwesties zoveel vijandigheid oproept. De reden is even simpel als dat het onthullend is. Een uitgesproken smaak (‘ik wil vanavond liever voetbal kijken dan die detective-serie’) is meteen ook bepalend. In een dergelijk geval is het probleem natuurlijk gemakkelijk op te lossen door twee televisietoestellen. De voetballiefhebbers gaan voor scherm één zitten en de detective-aanhangers gaan voor scherm twee zitten. Bij een nationaal gekozen Koningslied vallen alle mogelijke andere alternatieven automatisch af. En zo voelen de mensen met een andere smaak zich door de smaakbepalers op een zijspoor gezet. In het huwelijk is dit verschijnsel aan de orde van de dag. Zo kan zelfs een vluchtige opmerking over het weer (‘lekker winderig vandaag, kan ik mooi even gaan vliegeren’) zelfs leiden tot een heftig conflict (‘trek je maar niets van mij aan, met dit soort weer zou ik liever emigreren naar Zuid-Amerika’). En dan heb ik het nog niet eens gehad over smaakkwesties als het eten, de inrichting van het huis, opvoedingsstijl, geldbesteding of vakantiebestemming. In mijn praktijk komen zelfs stellen die er samen niet uitkomen omdat hij op zaterdag het huis aan kant wil maken terwijl zij liever wil uitslapen, vrijen en met de kinderen spelen. En u moet niet verbaasd opkijken wanneer de vrouw een scheiding aanvraagt omdat hij weigert om haar voorliefde voor spirituele cursussen te honoreren. Smaak is dus niet alleen een kwestie van smaak. Want de smaakmaker is automatisch ook degene die bepalend is in het contact; en het is die dominantie (in smaak) die tot verzet, agressie en vijandigheid leidt. Zo kunnen de beste vrienden toch op elkaar afknappen omdat de één zijn vrije tijd wil doorbrengen op de golfbaan terwijl de ander de voorkeur geeft aan windsurfen. Zo bekeken is het begrijpelijk waarom mensen met een identieke familiecultuur het langer met elkaar uithouden. Zij delen doorgaans dezelfde smaak, waardoor wezenlijke conflicten uitblijven.
Bijzonder grappig in dit verband is wat dikwijls over mannen wordt gezegd, namelijk dat zij geen smaak hebben. Nu klopt dit wel. Maar alleen maar omdat zij mettertijd geleerd hebben om de smaak van hun vrouw voorrang te geven. Voor de lieve vrede.
Er heeft nog niemand gereageerd op deze pagina.
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties