Wie kent dat niet: naar de winkel gaan om iets lekkers bij de koffie te kopen en thuiskomen met een tas vol van andere boodschappen. Dit zelfde verschijnsel treedt ook steeds vaker op in de spreekkamer van de psycholoog:
de patiënt komt voor een behandeling van zijn vliegangst en hij komt thuis met een burn-out, een persoonlijkheidsstoornis en een identiteitscrisis. Voor het teveel aan boodschappen bent u zelf schuldig. Had u maar meer zelfbeheersing moeten tonen. Het teveel aan psychische aandoeningen is de psycholoog aan te rekenen. Hij maakt meer dan eens van een zoemende mug een olifant met ADHD. De grote vraag is natuurlijk waarom psychologen dit zouden doen? Hebben zij de professionele plicht om problemen te onthullen waarvan de patiënt zich niet bewust is? Is de psycholoog in zijn werk vergelijkbaar met een arts, die een patiënt met jeukklachten wel kan behandelen, maar niet eerder dan is ontdekt dat achter de symptomen bijvoorbeeld een aandoening als suikerziekte is gediagnosticeerd? Het antwoord is: ja. Want ook een psycholoog moet verder kijken dan zijn neus lang is, of in vakjargon: het gepresenteerde probleem is niet altijd het werkelijke probleem. Het komt maar al te vaak voor dat patiënten met ‘spanningsklachten' vechten tegen een opkomende depressie. Toch is er een trend waarneembaar bij hulpverleners om te ‘overtherapeutiseren'. Patiënten krijgen teveel van het goede, met als gevolg dat zij eerder slechter dan beter worden. Petra weet hier over mee te praten. Zij gaat naar een psycholoog om in sollicitatiegesprekken beter uit de verf te komen. Uit haar levensverhaal legt de psycholoog de nadruk op het feit dat zij een kind is van gescheiden ouders. Hij stelt dat Petra de breuk tussen haar ouders niet goed heeft verwerkt en koppelt dit gegeven aan haar sollicitatieprobleem: ‘haar onderliggende verdriet en boosheid maakt dat zij emotioneel niet vrij is om goed te presteren.' Op aangeven van de therapeut moet Petra haar jeugdige ervaringen herbeleven, met als gevolg dat zij uiteindelijk helemaal niet meer aan solliciteren toekomt. Erger nog: Petra raakt zo in de war dat zij aan alles gaat twijfelen, bijvoorbeeld of zij nog wel genoeg van haar man houdt. Gelukkig gaat zij ook aan haar therapeut twijfelen en stopt ermee. Na een periode van rust herstelt zij. Petra schrijft zich in voor een simpele sollicitatietraining, krijgt een baan die ze leuk vindt en hervindt het goede contact die zij altijd al had met haar man. In gesprek met mij komt zij al snel tot de conclusie dat zij geen therapeut meer nodig heeft.
Laat u daarom geen probleem aansmeren die u niet als probleem ervaart. En mijn collega's vraag ik om terughoudendheid. Is de emotiekraan een beetje lek, ga dan niet de hele persoon verbouwen.
Er heeft nog niemand gereageerd op deze pagina.
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties