Er is altijd rede tot onvrede: lonen zijn te laag, zorg voor ouderen is onvoldoende en het onderwijs heeft geen niveau. Politici beloven vanalles, maar doen niets; en bestuurders zorgen altijd eerst dat hun eigen portemonnee wordt gespekt.
Zou ik in de komende verkiezingen meedoen als lijsttrekker van de Partij van de Onvrede dan zou ik moeiteloos miljoenen kiezers trekken. Maar daar zou ik de maatschappelijke onvrede niet mee wegnemen. Beter is het om ieder mens de erkenning te geven die hij verdient. Want achter elke kiezer met onvrede schuilt een mens die zich sociaal in de steek gelaten voelt. Feit is namelijk dat mensen helemaal niet uit zijn op meer geld, langere vakanties of een groter huis. Nee, het gaat om aandacht te krijgen, om gezien te worden, om er bij te horen, om belangrijk gevonden te worden, om er toe te doen, om liefde te ontvangen, om toegelachen te worden, om een compliment te krijgen of om simpelweg even een gevoel van verstandhouding te ervaren. Gelukkig is dit een behoefte waar de politiek niet in kan voorzien. Het is aan de burger zelf om het psychologisch milieu te zuiveren. Zo kan iedereen op de werkvloer wat meer moeite doen om zijn collega’s voor vol aan te zien. En wie zonder werk zit en zich suf solliciteert, verdient het om, op zijn minst, een brief te ontvangen waarin staat dat zijn inzet en belangstelling wordt gewaardeerd. Veel werkgevers doen vandaag de dag niet eens de moeite om een afwijzing op schrift te stellen en schofferen sollicitanten door hen simpelweg te negeren. En als diezelfde werkgevers, door geldgebrek en reorganisatie van hun personeel af willen, dan ontbreekt de elementaire beleefdheid om dit persoonlijk te zeggen. Nee, overtallige werknemers worden gewoon weggepest. In de publieke ruimte is er al helemaal geen sfeer van medemenselijkheid: niemand die de ander uit beleefdheid groet, geduw en getrek bij het in- en uitstappen van het openbaar vervoer en in het verkeer op de weg is het net alsof er een burgeroorlog gaande is. En fietsers die in het donker zonder licht rijden lijken te zeggen: ‘als ik dan toch niet gezien wordt, dan ga ik daar ook niet mijn best voor doen’. Thuiskomen is ook al geen onverdeeld genoegen: nauwelijks interesse voor een dag gedane arbeid, geen schouderklopje voor het bereiden van de maaltijd, waardoor huisgenoten dan maar hun heil zoeken achter het beeldscherm. De sfeer van afwijzing en onverschilligheid is zelfs zo groot dat mensen nog liever contact zoeken met onbekenden op de buis dan met lieden die zich familie noemen.
Op een partij stemmen uit onvrede is gemakkelijk. Uw eigen stem gebruiken om anderen in het zonnetje te zetten, is constructiever.
How to Root Samsung J7 Prime
How to Root Samsung J7 Prime
06/10/2017 12:03
(7 jaren geleden)
As we all know that Samsung has launched one of the best prime versions for Galaxy which is named as Samsung Galaxy J7 Prime
pc play store
06/10/2017 12:00
(7 jaren geleden)
Onvrede,; uw column is voor mij een stuk waarheid in deze maatschappij.
Reclames, zoals "je hebt het verdient" maakt de mens meer en meer egocentrischer, zeg maar op zichzelf gericht. Daarnaast draagt het huidige overheidsbeleid
bij door het ingewikkelder maken van de maatschappij en de bezuinigingen, dat mensen zich terug trekken uit
en door hun eigen zorgen zich niet meer om de ander kunnen bekommeren. Zie daar het resultaat van onze huidige samenleving. Het woordje "bemoedigen" van de ander, hoe en wat die ook is, zonder te oordelen, lijkt verdwenen te zijn, terwijl "wij" toch de spiegel zijn voor die ander. U zult begrijpen dat "bemoedigen"van die ander voor mij belangrijk is of die nou in het "putje"van de maatschappij leeft of een decadent leven lijdt. Bemoedigen; dat is de smeerolie in onze relaties.
Rob Bor
28/02/2011 18:02
(14 jaren geleden)
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties