Er zijn twee soorten mensen: gewone mensen en politici. Gewone mensen zijn sociaal, meewerkend, en probleemoplossend. Politici daarentegen zijn egocentrisch, berekenend, en vermijdend. Tenminste, zo is de gangbare mening.
Politici zouden op een andere planeet leven, alleen maar bezig zijn om zich in de kijker te spelen voor de volgende verkiezingen en het partijbelang boven het landsbelang willen stellen. Maar kijk eens in de spiegel. Gewone mensen zijn geen haar beter dan de politici op wie zij afgeven. Of beter gezegd: politici zijn net mensen.
Neem het verwijt aan politici dat zij teveel geld uitgeven in goede tijden en pas aan bezuinigingen denken als het bijna te laat is. In de huishouding van Jan en Alleman gaat het er niet anders aan toe. Toen Jan’s frietkraam overuren draaide, en een onverwachtse erfenis van Tante Beppie op zijn rekening werd bijgeschreven, was niets te gek. Dure vliegvakanties werden geboekt, op een vrijstaand huis werd een hypotheek versierd, waarna het hele huis met nieuwe meubels werd ingericht. Nu de erfenis op is en de klandizie van de friettent met 40% is gedaald, hebben Jan en zijn vrouw in paniek het huis te koop gezet, zijn alle abonnementen opgezegd en worden alle uitjes tot nader orde geschrapt. Of analyseer eens een debat in de Tweede Kamer. Hoofdschuddend zal de kijker beweren dat er niet naar elkaar wordt geluisterd, niemand elkaars standpunten serieus neemt en de ene spreker bij voortduring de andere spreker onderbreekt enkel en alleen maar om zijn gelijk te halen. Tijdens een willekeurige familiebijeenkomst is hetzelfde beeld te ontwaren: de één is nog niet uitgesproken of de ander komt met een nog beter verhaal, de huidkanker van oom Klaas wordt terzijde geschoven omdat de dementie van oma Berghuis veel erger is en opa Wester wil maar niet ophouden met zijn gezeur over het feit dat iedereen teveel alcohol drinkt. En dan thema’s zoals ‘eigen belang’, ‘tegenwerking’, ‘slechte communicatie’ of ‘stokpaardjes’? Nergens wordt zo heftig aan machtspolitiek gedaan als in het liefdesleven: hij wil alleen aandacht aan de kinderen geven als zij hem, na een dag hard werken, met rust laat en zij wil hem alleen met rust laten als hij, bij thuiskomst, eerst aandacht geeft aan de kinderen. Hij gaat steeds minder zeggen omdat zij overal een probleem van maakt en zij wordt als maar feller in haar bewoordingen omdat hij alles voor zich uitschuift. En hoewel hij het op onderdelen met haar eens is, loopt hij kwaad weg als zij het totaalpakket aan relatie-eisen er doorheen wil drukken.
Nu de crisis drastische maatregelen noodzakelijk maakt, zullen politici van verschillende pluimage elkaar sneller opzoeken. In betere tijden zal iedereen weer voor eigen parochie preken. Net zoals gewone mensen dat doen.
j.wijnberg@home.nl
www.psycholoogwijnberg.nl
Er heeft nog niemand gereageerd op deze pagina.
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties