Bij mannen is het zeldzaam. Bij vrouwen komt het des te meer voor. Ik heb het over een afwijking dat bekend staat als praatziek: de onverzadigbare behoefte om elke gedachte hardop te zeggen. Nu is het wel zo dat de praatzieke vrouw zelf nergens aan lijdt, maar eerder haar toehoorders laat zweten.
De vraag is natuurlijk wel hoe het zover kan komen dat de vrouw haar sprekende zelfbeheersing verliest. Wat eerst moet worden vastgesteld, is dat eindeloos doorkletsen iets kunstig heeft. De meeste mensen hebben helemaal geen tekst en als zij al wat te melden hebben dan is het zelden een compleet verhaal. De praatzieke vrouw heeft zoveel verhalen in voorraad dat er moeiteloos een bibliotheek mee gevuld kan worden. Ook is het bijzonder dat iemand, zonder bijgetankt te worden, zichzelf op gang kan houden; en zo enthousiast kan blijven van wat zij zelf zegt dat zij ook geen echte gesprekspartner behoeft. Gewone mensen hebben contactuele aanmoediging nodig om mededeelzaam te worden. De praatzieke vrouw levert haar eigen energie. Zij praat eigenlijk met zichzelf en is daarom nooit zonder gezelschap, waardoor het haar ook nooit echt opvalt dat mensen consequent afhaken. Daarmee kom ik wellicht aan de diepere oorzaak van de praatziekte. Voorstelbaar is dat de kwebbeltante in haar jongere jaren dusdanig is genegeerd en afgewezen dat zij op zichzelf werd teruggeworpen; en alleen maar zichzelf had als gesprekspartner. En aangezien de mens niet in staat is om zichzelf in de steek te laten, is het converseren met jezelf een briljante oplossing. Maar er is ook een andere verklaring. Mijn onderzoek toont aan dat kwebbeligheid vooral bij vrouwen voorkomt die een man hebben die alles goed vindt. Hij knikt instemmend, laat haar in alles haar gang gaan en haalt het niet in zijn hoofd om haar te corrigeren. En omdat de vrouw, zelfs door haar directe omgeving, niet wordt afgeremd leeft zij in de veronderstelling dat er, al doorkletsend, ook helemaal niets aan de hand is. Feit is ook dit: hoe sterker de praatziekelijkheid wordt, des te minder de omgeving neigt om te corrigeren. De tsunami aan woorden is zo overweldigend dat luisteraars het dan maar gelaten over zich heen laten komen.
Uiteindelijk is de vraag gerechtvaardigd of de praatzieke vrouw wel genezen zou moeten worden. Immers, wie zo opgetogen is over zijn eigen vertelsels, hoeft door niets of niemand meer vermaakt te worden. Zij heeft een doorlopend abonnement op zichzelf.