Mensen zijn gek op buitenkansjes; en profiteren maar wat graag als hen de kans geboden wordt. En al vroeg in de emotionele en sociale ontwikkeling hebben kinderen door dat hun eigen ouders bijzonder geschikt zijn om van te profiteren. Daarom alleen al is het bijzonder vreemd dat er zoveel ouders zijn die het profiteer-gedrag van hun kinderen veroordelen.
Bekende klachten in deze sfeer vertalen zich in uitspraken als ‘mijn zoon doet net alsof het hier thuis een hotel is’ of ‘ik zie mijn dochter alleen als ze de was komt brengen’ en ‘als mijn kinderen al een keer bellen dan is het alleen maar omdat ze geld willen’. Welnu, als ik er even gemakshalve vanuit ga dat u uw kinderen met de krachtige mix van liefde en discipline hebt opgevoed, dan zullen zij met het nodige zelfvertrouwen de wijde wereld instappen. Maar niet alleen dat: die zelfde kinderen zullen dan ook genoeg zelfredzaamheid aan de dag leggen dat zij geen ouderlijke bemoeienis meer kunnen gebruiken. Zo worden ouders, sneller dan gedacht, door hun eigen kinderen in de hoek gezet van overbodigheid. En als dat zo is, dan heeft de opvoeding zijn vruchten afgeworpen. In de jaren die daarop volgen is het daarom des te belangrijker wanneer de kinderen een reden hebben om aan het thuisfront een bezoek te brengen. En waarom zou dat bezoek aan het thuisfront niet als reden kunnen hebben om wat extra geld op te halen? Bovendien, is het juist niet een teken van vertrouwen dat kinderen voor wat extra (financiele) ondersteuning op hun ouders willen terugvallen? Waarom al dat gemekker: is het juist niet fantastisch dat kinderen ouders hebben om van te kunnen profiteren? Ik bedoel, is juist niet het hele idee van het ouderschap dat kinderen daarvan moeten kunnen profiteren? Het antwoord op deze vragen is simpelweg: ‘ja’. Want als kinderen al niet van hun ouders kunnen profiteren, bij wie kunnen zij dan wel een buitenkansje in de wacht slepen? Zelf maakt het mij nooit iets uit waar de kinderen om vragen; en als zij van mij financieel of anderszins kunnen profiteren, dan heb ik een sterk gevoel van dankbaarheid dat zij mij hebben om van te kunnen profiteren; en denk ik altijd: ‘als ik het iemand gun om van te mij te profiteren dan is het wel mijn eigen kind’. En zeker als het om geld gaat, dan zou ik het niemand liever gunnen dan mijn eigen afstammelingen.
Het kan natuurlijk zijn dat u zelf geen ouders had die van zich lieten profiteren; en dat u daarom het uw kind misgunt. Een bedenkelijke traditie is het wel.
Er heeft nog niemand gereageerd op deze pagina.
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties