Wie een blik werpt op het openbare leven, zal niets bijzonders kunnen waarnemen. Mensen wandelen door de straten, in winkels worden spullen verkocht en in het openbaar vervoer is het een komen en gaan van werkende mensen, toeristen en scholieren. Zo op het oog lijkt iedereen senang en zonder zorgen of problemen.
Maar schijn bedriegt. Want het dagelijkse, openbare leven staat bol van ergernissen en frustraties. Mensen irriteren elkaar mateloos; en dat terwijl niemand zich van enig kwaad bewust is. Zo heeft menigeen tegenwoordig de gewoonte zich af te sluiten voor de buitenwereld met oordopjes om met muziek in zijn hoofd zijn eigen werkelijkheid te creëren. Deze oordoppers zijn onbewust asociaal omdat zij niets vernemen van wat zij zelf veroorzaken door plotseling uit te wijken, geen voorrang te verlenen of de muziek zo hard aan te hebben dat anderen daar ongevraagd mee worden belast. Daar iets van zeggen heeft geen enkel effect omdat het voor dovemansoren is. Ook het openbaar vervoer is een broeinest van ergernissen. De één ademt een ondragelijke geur uit terwijl een ander de bladzijden van zijn krantje heen en weer beweegt alsof hij een worstelwedstrijd imiteert. En dan zijn er altijd van die types die zo hard praten dat alle anderen ertoe worden gedwongen om ervan mee te genieten. Het is natuurlijk mooi dat vandaag de dag mensen overal mobiel bereikbaar zijn. Maar tegelijkertijd is een ‘live’ gesprek niet meer mogelijk omdat het op elk willekeurig moment onderbroken kan worden door inkomende berichten; keihard ingeluid door de nieuwste ringtone. Even een boodschapje doen, is ook al geen onverdeeld genoegen. In de gangpaden van de supermarkt worden karretjes over de volle breedte geposteerd zodat niemand er langs kan; en wachten in de rij om af te rekenen wordt wel een hele toer als weer eens iemand een handelingssnelheid heeft van een gepensioneerde slak. Sommige mensen komen pas op het idee om te betalen als de kassière hier expliciet om vraagt, waarna een zoektocht naar de pinpas begint die uitgerekend op dat moment nergens te vinden is. En in de tussentijd staat er iemand dichtbij zo hard te proesten en te niezen dat code rood geldt voor besmettingsgevaar. Snel naar buiten waar een ondragelijk stank is verspreid door een wildplasser.
Het echte probleem is dat niemand elkaar durft aan te spreken op asociaal gedrag; en dat vooral uit angst voor een agressieve bejegening. Door gebrek aan sociale controle gedraagt de mens zich in de publieke ruimte als een anarchist; alsof de wetten van goed gedrag alleen gelden voor sukkelige conformisten.
precies
Cee
25/04/2016 09:56
(9 jaren geleden)
I just run over this site which I thought that it was great. It looked fascinating and I chose to investigate each substance and I read yours.
munnar call taxi
11/04/2016 13:23
(9 jaren geleden)
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties