Wie gaat trouwen, wil zijn partner kunnen vertrouwen. Om daar zeker van te zijn, wordt een belofte van trouw afgelegd. Tijdens de officiële huwelijksplechtigheid wordt de vertrouwenskwestie nadrukkelijk aan de orde gesteld. En dat is niet zomaar.
Mannen, en ook steeds meer vrouwen, hebben de neiging om van het oorspronkelijke nest af te dwalen, met alle kwalijke gevolgen van dien. Nu zou het natuurlijk mooi zijn als de rituele trouwbelofte als levenslange garantie kon volstaan. Maar helaas. In werkelijkheid hebben mensen behoorlijk wat moeite om monogaam te blijven. Daarom is mijn motto: vertrouwen is goed, controle is beter. Zo is het bijvoorbeeld belangrijk om, voor het aangaan van een huwelijk te controleren of alle exen ook voorgoed van de contactlijst zijn geschrapt. Uitspraken als 'mijn eerste liefde blijft een speciale plek houden', 'we hebben niks meer, alleen vriendschap' of 'de liefde is over, maar de zorg blijft' moeten als verdacht worden aangemerkt. Wie de nostalgie van de toekomstige partner tolereert, zet de deur van relatiebedreiging al op een kier. Ook is het belangrijk om alle andere kapers op de kust te verjagen. Uw begeerde partner kan wel zeggen dat hij te vertrouwen is, maar het idee is om elke mogelijke verleiding meteen in de kiem te smoren. Zodra al die liefdesvlammen in de wijde omtrek zijn gedoofd, dan is het de kunst om waakzaam te blijven. Gelukkig hebben vooral vrouwen een perfecte intuïtie voor signalen van relatiebedreiging. Zij hebben haarfijn door wanneer de nieuwe collega meer is dan alleen 'goede gesprekspartner', en voelen een knagende spanning wanneer manlief steeds langer wegblijft als hij naar zijn zanglerares gaat. Wie deze signalen van relatiebedreiging opmerkt, heeft de huwelijkse plicht om onmiddellijk in te grijpen. Het is geen schande om zelfs van uw partner te eisen dat hij van baan of zanglerares verandert, vooral wanneer hijzelf zich van geen enkel kwaad bewust is. Laat u ook niet aan het twijfelen brengen wanneer uw partner u beschuldigt van jaloezie. U bent misschien wel jaloers. Maar, daar heeft u dan ook alle reden toe. Overigens, de beschuldiging van jaloezie is oneerlijk en gemeen. Jaloezie is nu net één van de belangrijkste emoties om ongewenste indringers buiten de deur te houden. Het is een natuurlijke reactie op alles wat de veiligheid van het gezinsverband in gevaar brengt. En eenieder die de moeite neemt om het huwelijk, inclusief kinderen en alle andere belanghebbenden, veilig te stellen, verdient eerder erkenning dan verwijten.
Nu zullen er altijd mensen zijn die beweren dat echte liefde gemakkelijk hoort te zijn; dat wederzijds vertrouwen in het huwelijk een vanzelfsprekend gegeven is. Maar, in blinde liefde schuilt nu juist het grootste gevaar. Want wie zijn blik op oneindig zet, heeft zijn verstand op nul.
Leuk gesteld, maar gelukkig zijn er verschillende types mensen en geldt dit keurslijf zeker niet voor mij. Het voelt zelfs een beetje ouderwets en paternalistisch. Maar goed een deel van de maatschappij zal zich erin kunnen vinden.
Voor mij werkt het anders; als een relatie niet in stand gehouden kan worden door de inzet en liefde van de mensen zelf, moet je die niet door regels, dwang, contracten, jaloezie of wat dan ook willen afdwingen. Door dwang ontstaan juist barsten of breuken. En dat was toch wat we niet wilden. Gun elkaar de ruimte en de lucht en men zal misschien de ander echt leren ontdekken.
<misschien iets voor een colum>
Mitch
18/03/2010 14:40
(15 jaren geleden)
Exactly!
100% raak!
trouwe en gretige lezer van uw columns!
22/02/2010 16:20
(15 jaren geleden)
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties