09 February 2009
Door: Jeffrey Wijnberg
Redenen genoeg om in relatietherapie te gaan. Hij wordt radeloos van haar wisselende stemmingen, zij voelt zich machteloos omdat hij niet luistert; zij wil alles samen doen, terwijl hij daardoor de relatie ervaart als een gevangenis. Alles wat er verder nog bestaat aan echtelijke onvrede verschijnt in eindeloze variaties, terwijl het onderliggende probleem altijd hetzelfde is, namelijk: wie bepaalt wat.
Door deze oorlogjes om de macht is er genoeg werk aan de winkel voor de relatietherapeut, ware het niet dat de meeste echtparen, die zich aanmelden voor relatietherapie, een verborgen agenda hebben.
Zo komt het vaak voor dat één van de twee partners zijn wil om te scheiden al heeft aangekondigd, waarop de andere als laatste redmiddel dan voorstelt om in relatietherapie te gaan. De partner die wil scheiden zegt dan tegen de relatietherapeut: "ach, ik wil natuurlijk wel het gevoel hebben dat ik er alles aan gedaan heb". Vervolgens zal hij elke lijmpoging saboteren, waardoor de therapeut uiteindelijk het stel als onverenigbaar moet verklaren, zodat degene die wordt gedumpt een schop na kan krijgen: "nu hoor je het ook van een deskundige dat wij niet bij elkaar passen."
Een ander verborgen motief is om de relatietherapeut te gebruiken als schaderegelaar. Al tijdens de eerste sessie wordt dan door één van de partners een bom tot ontploffing gebracht door te melden dat er een ander in het spel is, waardoor de opvang van de bedrogene kan worden afgewenteld op de therapeut. Als de vreemdganger het dan ook nog op een scheiding aanstuurt, dan is de beschadigde partner ten minste al onder de pannen bij de therapeut. Goed geregeld.
Nog een ander verborgen motief is om de relatietherapeut voor het karretje te spannen van het eigen gelijk: "vindt u ook niet, als relatiedeskundige, dat het volstrekt normaal is dat mijn kinderwens als vrouw door mijn partner serieus genomen moet worden?!" Om een slechte beoordeling van één van beide partijen te ontlopen, kan hij niet anders antwoorden dan: "ja, hij moet jouw kinderwens heel serieus nemen, maar probleem is wel dat hij daardoor misschien impotent wordt."
Het meest voorkomende verborgen motief voor relatietherapie is om, met professionele steun, de andere partner tot verandering te dwingen. Het vrouwelijke wij-moeten-aan-de-relatie-werken wordt dan als dekmantel gebruikt om bijvoorbeeld de ziekelijke jaloezie van de man naar voren te schuiven. Na een paar sessies wordt dan door haar het gebruikelijke ‘ik zie niet dat ik het probleem ben’ aangekondigd, waardoor de relatietherapie op slag is omgetoverd in een individuele behandeling.
Relatietherapie geniet steeds meer populariteit. Maar dat is niet zozeer omdat mensen willen leren van de deskundigheid van de therapeut. Nee, het is eerder omgekeerd: de therapeut heeft als taak om de deskundigheid van zijn patiënten te dienen.
Auteur: Jeffrey Wijnberg
Originele publicatie: de Telegraaf
Datum: ma 09 feb 2009, 06:30