Tragisch verlies van dierbaren. Iedereen heeft er mee te maken. Zeker nu. De vraag is natuurlijk: hoe doe je dat, rouwverwerking? Volgens het boekje is het een natuurlijk, voorspelbaar proces: schok-ongeloof, ontkenning, protest, boosheid, afreageren, machteloosheid en uiteindelijk: aanvaarding.
Deskundigen zeggen: de tijd nemen, veel praten, en steun zoeken bij lotgenoten. Maar ik zeg: rouwverwerking is voor ieder individu anders. Het is een persoonlijke aangelegenheid. Zo zijn er genoeg mensen die, bijvoorbeeld, helemaal geen emotioneel proces doorlopen. Zij kunnen vrij snel de werkelijkheid van hun verlies onder ogen zien. Voor hen is gewoon ‘doorwerken’ en simpelweg ‘de draad weer oppakken’ de enige manier om zich staande te houden. Voor de buitenwacht lijkt het alsof er sprake is van emotionele armoede. Maar dat is een waardeoordeel zonder bewijs. Mensen hoeven geen emmers vol te janken om toch diepgevoelde verdriet te ervaren. Ook zijn er altijd lieden die helemaal geen behoefte hebben om hun emotionele pijn met anderen te delen. Zij hebben genoeg aan zichzelf en zoeken in stilte hun herinnering op zodat niemand anders de waarde van hun herinneringen kan aantasten. Praten over wat je voelt lijkt zo voor de hand te liggen. Maar het probleem met het delen van emotionele ervaringen, is dat anderen dan als vanzelf over hun eigen emotionele pijn gaan vertellen. De bedoelingen van de ander zijn wellicht te billijken omdat hij met zijn eigen verhaal begrip wil tonen (gedeelde smart is halve smart). Maar in de praktijk zal iemand met vers verdriet weerstand ervaren als iemand over zichzelf begint. Het voelt dan alsof het verse verdriet gewoon wordt afgepakt. Helemaal lastig is de rouwverwerking voor iemand die, door het verlies van een dierbare, er juist relationeel/emotioneel op vooruit is gegaan. Ja, echt dat kan. Ook tirannieke partners kunnen overlijden, waardoor de achterblijvers schuldbewust zijn dat ze zich zo bevrijd voelen. En met wie kunnen zij er dan over praten? Meestal alleen met een professionele hulpverlener, iemand die weet dat rouwverwerking niet eenduidig is. Uiteindelijk zijn er ook genoeg mensen voor wie de emotionele pijn van het verlies helemaal niet te verwerken is. Vooral het verlies van een kind is zo onverteerbaar, dat het leven, voor altijd zijn kleur verliest. Het gaat om emotionele pijn die elke seconde van de dag aan het gemoed blijft knagen. Daar is geen therapeutisch zalf aan te strijken. Het probleem is dat rouwverwerking door onze samenleving als een plicht wordt gezien. Rouwverwerking moet. Blikken hulpverleners worden opgetrokken, terwijl complete wijken worden meegetrokken in stille tochten.
Wie in rouw is, doet dat op zijn eigen manier. Daarom is het zo belangrijk om niemand, met een tragisch verlies, iets op te dringen. Verwerking suggereert een oplossing. En juist die oplossing is er helemaal niet.
Thanks for nice post. The post is pretty interesting. hanks for the information for me. I proud of you.Thanks a lot.
virginperuvianhair
30/12/2014 07:42
(10 jaren geleden)
Ook wij verloren een kindje en inderdaad, dat knaagt elke seconde aan je. Maar wij vonden het soms wel fijn als mensen vertelden wat ze zelf meemaakten.
Irritant en afschuwelijk is het als mensen zeggen dat ze 'het begrijpen, omdat ze ook weleens een miskraam gehad hebben'. Ons kind heeft een aantal maanden geleefd, de vergelijking slaat nergens op (en jazeker, een miskraam is heel erg - maar wel iets heel anders).
Maar we vonden het absoluut wel fijn als mensen iets deelden van hun eigen ervaringen, waardoor we wisten dat wij niet de enigen zijn die dit, of iets anders afschuwelijks, overkomt. Voorbeeld: 'Ik begrijp iets van de angst die je voelde toen je kind op sterven lag, ons kind kreeg een hartstilstand toen het vijf was'. Dat is 'goed delen'.
Trouwens, de mensen die zelf het sterven van een kind meemaken stellen zichzelf soms ook afschuwelijk op! Zo las ik ooit in een tijdschrift de volgende opmerking van een moeder: 'het overlijden van mijn zoontje was erger dan het overlijden van andere kinderen, dat vonden de artsen ook want ons kind was zo bijzonder.'
Kolder. Ieders kind is bijzonder.
Nicole
11/08/2014 14:02
(10 jaren geleden)
Eindelijk lees ik over rouwverwerking bij het verliezen van je kind iets waar ik iets aan heb ,er is geen oplossing en ieder woord is teveel ,stilte en bescheidenheid van de ander is belangrijk ,dank u voor dit artikel
Laura van kampen-Buren
28/07/2014 13:28
(10 jaren geleden)
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties