Hij heeft een ander. Zij heeft zich er al bij neergelegd. De scheidingspapieren behoeven alleen een handtekening. De omgangsregeling voor de kinderen loopt inmiddels gesmeerd. En dan, tijdens een schitterend dagje uit met zijn kersverse liefde, raakt hij helemaal in paniek.
Huilend en snikkend zit hij bij mij op het spreekuur; de zoveelste in een rij mannen die lijdt aan zelfoverschatting. Hoezeer hij zich ook aangetrokken voelt tot de nieuwe partner, het verlies van het vertrouwde gezinsleven lijkt een brug te ver. Deze mannen krijgen van mij het predicaat: scheidingsongeschikt. Ondertussen is de verwarring compleet. Als hij met zijn bijna-ex allerlei zakelijke kwesties bespreekt, voelt hij alleen maar afstand. Enig verlangen om het huwelijk nog nieuw leven in te blazen, ontbreekt. Juist nu is zijn gevoel bij zijn vriendin. Maar als de kinderen thuiskomen en het gezin in de oorspronkelijke samenstelling een boterhammetje eet, houdt hij het niet meer droog. Later, in gesprek met zijn liefje, praat hij de frustraties van zich af. Haar warmte en begrip geven hem, voor even, innerlijke rust. Maar eenmaal op bed, kan hij de slaap niet vatten en raakt bevangen van de angstige gedachte dat zijn kinderen zich tegen hem zullen keren. Dat gebeurt al een beetje omdat zij weigeren kennis te maken met zijn nieuwe vriendin. Het is niet alleen het verlies van het vertrouwde gezinsleven dat knaagt, maar het ‘nieuwe leven’ voelt ook als een breuk in de normale levenslijn. Probleem is bovendien dat elke vorm van aandacht aan de kinderen van zijn vriendin als verraad voelt aan zijn eigen kinderen. De omgangsregeling mag dan wel goed zijn afgesproken, feit blijft dat het samenzijn met de kinderen niet dagelijks is en hun aanwezigheid niet meer vanzelfsprekend. Zo kan het gebeuren dat scheidingsongeschikten, door emotionele overbelasting, overspannen worden. Uitputting is hun deel omdat het gevoelsleven heen en weer schiet tussen de opwinding van verliefdheid enerzijds en schuldgevoel voor al het leed wat is aangericht anderzijds. Het besluit om te scheiden heeft een boemerangeffect. De oorspronkelijke partner afwijzen houdt automatisch in dat er van de andere kant een golf van afwijzing losbarst. En daar is geen rekening mee gehouden. Familie en vrienden kiezen partij, de verlaten partner trekt de kinderen nog nadrukkelijker in haar kamp; en op termijn kan de nieuwe vriendin boos en ongeduldig worden omdat zij niet meer de vrolijke jongen ziet die zij destijds leerde kennen. En tot overmaat van ramp kunnen collega’s op het werk de scheidingskandidaat ook de rug toekeren omdat hij niet meer normaal aanspreekbaar is.
Overstappen op een nieuwe partner lijkt zo simpel. In werkelijkheid is het een onderneming die alleen voor de echte avonturiers is weggelegd. Visualiseer een achtbaan: als een fantasie-ritje al misselijkmakend is, niet instappen.
Zo herkenbaar.... Ik ben er ingestapt, kan er niet meer uit en loop vast. Toch nog enige lichtpuntjes ?
Joost
17/07/2012 22:57
(12 jaren geleden)
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties