Mensen met een burn-out, een overspannenheidsdiagnose of een andere depressie-variant, krijgen weinig begrip. Ondanks landelijke voorlichtingscampagnes en beter ingelichte (huisartsen) wordt nog altijd veel onzin verkondigd als het gaat om de vermoeide en overprikkelde mens. Dat alleen al is weinig bevorderend voor een spoedig herstel.
Zo is vaak het geluid te horen dat de mens van tegenwoordig maar weinig kan hebben, wat zoveel betekent als dat hij meteen op bed gaat liggen als het even tegenzit. Ook zou de moderne mens te gemakkelijk en te snel aan zijn vermoeidheid toegeven in plaats van dat hij zich er even koelbloedig overheen zet. Om dit argument kracht bij te zetten wordt dikwijls gezegd: ‘tja, vroeger moesten mensen ook gewoon door met hun leven en hadden niet de tijd en gelegenheid om te klagen bij hun huisarts’. Welnu, dit laatste argument klopt feitelijk wel in de zin dat mensen, gedwongen door armoedige omstandigheden, gewoon weer aan het werk gingen ook al hadden zij de wereld aan fysieke en psychische klachten. Maar ook mensen van weleer konden depressief zijn. Alleen hadden zij de pech dat hun aandoening niet werd onderkend, laat staan dat er en behandeling voor was. Als jongeman (17) raakte ik zelf zwaar depressief. Mijn ouders wisten zich geen raad en de dienstdoende psychiater zei: ‘deze jongen heeft groeistuipen; daar komt hij vanzelf wel overheen’. Dat ‘vanzelf’ werd vier jaar van ondragelijk lijden; en pas heel veel jaren later begreep ik pas echt wat mij was overkomen. Een ander, maar even hardnekkig maatschappelijk geluid is dat somberlingen worden verdacht van een gebrek aan wilskracht en positieve instelling. Deze stellingname wordt dan als volgt verwoord: ‘met een beetje goede wil is elk probleem wel aan te pakken; het is maar net of je het glas als half vol of half leeg ziet’. Ook deze stellingname is volstrekt onzinnig. De meeste mensen die aan een depressie lijden hebben, over een langere periode, zoveel goede wil getoond dat zij daarom ziek zijn geworden. Zij willen, zoals zij dat gewend zijn, juist maar al te graag, maar het probleem is nu juist dat zij niets te willen hebben. De ziekte heeft hun wilskracht lamgelegd. Mensen die aan een depressie lijden zijn juist, in hun gewone doen, doorgaans juist heel optimistisch en ijverig van aard. En juist die eigenschappen blijken ook hun achilleshiel. Het doet daarom extra pijn als de buitenwacht hen aanstaart als dat zij onwillig zouden zijn. Niets is minder waar.
Nu dat er genoeg specialisten zijn die de kennis hebben om overspannenheidsklachten te onderkennen en behandelen, is het logisch dat meer mensen uit de anonimiteit treden om er beter van te worden. Zo lijkt de burn-out misschien wel een modeziekte van slappelingen. In werkelijkheid gaat het hier om een grote groep patiënten die het verdienen om serieus genomen te worden.
Er heeft nog niemand gereageerd op deze pagina.
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties