Een depressie kan op verschillende manieren worden uitgelegd. Sommige deskundigen zeggen dat een depressie altijd het gevolg is van langdurige emotionele overbelasting, terwijl anderen het zien als overlevingsmechanisme: een noodzakelijk kwaad om overprikkeling af te wenden. Zelf ben ik gecharmeerd van de stakings-theorie.
Het individu gaat ‘depressief in staking’ om zodoende te protesteren tegen alle verplichtingen die hem worden opgelegd. Nu zal iemand, die aan een depressie lijdt, niet bewust (lees: opzettelijk) de stakingsvlag hijsen. Hij treft geen minutieuze voorbereidingen om een protestbeweging in gang te zetten. Nee, het is het onbewuste brein die het heft in handen neemt en zegt: ‘het is nu mooi geweest, jullie zoeken het allemaal maar uit, ik doe niet meer mee met alles wat van mij wordt verwacht’. Deze onbewuste protestactie gaat, in bijna alle gevallen, gepaard met de nodige schuldgevoelens. Immers, alles wat de depressieve patiënt normaal gesproken zelf doet, komt nu op het bordje te liggen van zijn collega’s en dierbaren. Daardoor is de somberling zich niet alleen bewust van zijn tekortkomingen, maar ook dat hij anderen extra belast door zijn disfunctioneren. Tegelijkertijd kan, tijdens de stakingsperiode, op een rustige manier gekeken worden wat al die anderen voor de patiënt overhebben. Het is niet zeldzaam dat, juist in deze fase, zogenaamde vrienden afhaken, waardoor de depressieve patiënt beter kan beoordelen wat zijn belangrijkste relaties nu echt waard zijn. Het zal niemand verbazen dat de patiënt in zijn stakingsstemming heel nadrukkelijk gaat nadenken hoe hij door anderen is uitgebuit; of zoals hij, psychologisch correct zal zeggen: ‘ik moet er nu voor zorgen dat ik niet meer voor een ander zijn karretje gespannen wordt; en vaker ‘nee’ zeggen als mensen mij iets vragen waar ik eigenlijk helemaal niets voor voel’. Net als bij een reguliere werkstaking, zal de depressieve patiënt ook de wens uitspreken dat hij meer waardering wil zien voor alles wat hij voor anderen doet; en als hij die waardering niet krijgt, duidelijk laten blijken dat hij geen heil meer ziet in verdere samenwerking. Dit fenomeen is vooral actueel wanneer de patiënt er in toestemt om weer langzaam te re-integreren op zijn werkplek: hij zal doorgaans meer ondersteuning en tegemoetkomendheid eisen, voordat hij zich definitief beter meldt. Als de patiënt een gewaardeerde kracht is, dan zal hij zijn eisen ook vaak ingewilligd zien. Niet zelden is ook de bestaande liefdesrelatie aan de beurt: laat de levenspartner nauwelijks of geen tegemoetkomende houding zien, dan hangt een scheiding in de lucht. De staking moet natuurlijk wel wat opleveren, anders is het allemaal voor niets geweest.
Niemand zal vrijwillig zitten te springen om een depressie. Het is een psychisch lijden, die je zelfs je ergste vijand niet toewenst. Maar volledig zinloos is dat psychisch lijden dikwijls niet. De noodgreep van een staking is een effectief middel om anderen tot mildheid te dwingen.
Er heeft nog niemand gereageerd op deze pagina.
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties