Nederland staat stil. Niet helemaal natuurlijk, maar wel zo goed als. En als er dan steeds minder van het normale dagelijkse leven overblijft om de aandacht af te leiden, kan de mens er vrijwel niet aan ontsnappen om stil te staan bij zichzelf. Het zijn zeer ongewone tijden, ook in psychologische zin:
het gedwongen mijden van lichamelijke nabijheid, wakkert nadrukkelijk het besef aan hoezeer wij elkaar nodig hebben. Behalve dan de mensen met een ‘vitaal beroep’, kan in Nederland collectief worden gemediteerd; en kan iedereen individueel zijn zonden overdenken. Meer dan ooit is er nu alle gelegenheid om stil te staan bij alles wat het leven te bieden heeft, juist omdat het leven nu even niet zoveel te bieden heeft. Aangezien het nieuws wordt gedomineerd door de meest recente Corona-maatregelen, zal menigeen erdoor verzadigd raken; en met veel genoegen weer eens een boek gaan lezen, een spelletje met de kinderen spelen of even een frisse neus halen tijdens een wandeling in de buurt. Ook zijn dit tijden om even stil te staan bij hoe het met anderen gaat; en ligt het voor de hand om een rondje te bellen, al was het alleen maar om te genieten van het contact wat je op deze veilige manier wel kunt hebben. Dat stilstaan bij alles wat niet mag of nog net wel kan, heeft tot gevolg dat mensen zich bewust zullen worden hoe belangrijk het hebben van contact eigenlijk is; dat belangstelling hebben voor elkaar misschien wel voorrang verdient boven het binnenhengelen van grote voorraden toiletpapier; en dat het niet-kunnen-aanraken-van-anderen wel een heel vervreemdend effect sorteert. Zelf kijk ik op televisie met stijgende verwondering naar alles wat wij anders als zo vanzelfsprekend ervaren: massaal juichen bij een voetbalwedstrijd als onze favoriete club een doelpunt scoort, met iedereen de polonaise dansen omdat één van onze dierbaren in het huwelijk is getreden of iemand in de armen vliegen omdat het weerzien zoveel blijdschap geeft. Ook is het geen overbodige luxe om eens stil te staan bij alles waar je dankbaar voor kunt zijn: gezondheid, een betaalde baan, vriendschappen, een lekkere maaltijd of heerlijk onbesmette water uit de kraan. Het letterlijk stilstaan doet beseffen hoe fantastisch het is om te kunnen bewegen, om er op uit te trekken, de benen te strekken en het leven te ervaren zoals het in wezen is bedoeld. Persoonlijk sta ik vooral stil bij alles wat ik al langer voor mij uitgeschoven heb (opknapbeurt van mijn praktijk); en voel ik een sterker wordende urgentie om van alles in gang te zetten als straks alle lichten weer op groen staan.
Nu de samenleving op de handrem is gezet, zal ook het besef groeien hoe jachtig het moderne leven is geworden; en biedt deze gedwongen vertraging een ideale leerschool om een dreigende burn-out te voorkomen. Of het allemaal beklijft? Alleen de tijd zal het leren.
Er heeft nog niemand gereageerd op deze pagina.
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties