Wie een afspraak maakt bij een psycholoog, doet dat niet voor zijn plezier. Therapieklanten hebben het moeilijk en zoeken verlichting voor hun psychische klachten. De reden om in therapie mag dan wel geen vrolijke zijn, de motivatie om geholpen te worden is er daarom des te meer. Zij kiezen hier zelf voor. Tenminste, dat is zo bij de meeste mensen.
Een bescheiden, maar steeds groter wordende, groep patiënten wordt naar de hulpverlener gestuurd. Deze type patiënt wordt door zijn baas, de levenspartner of een familielid terechtgewezen. De ‘schuldige’ heeft al zijn krediet verspeeld. En voor straf moeten hij in therapie. De gestuurde patiënt is tijdens de kennismaking gemakkelijk te herkennen. Op het intakeformulier, waar persoonlijke gegevens moeten worden ingevuld, is de vraag ‘wat is uw probleem’ onbeantwoord. En voordat het gesprek echt begonnen is, heeft de patiënt uitlatingen gedaan zoals ‘ik ben niet gewend om mijn vuile was buiten te hangen’, ‘wie had gedacht dat uitgerekend ík bij de psycholoog zou zitten’ of ‘blijkbaar mankeert er van alles aan mij, maar zelf heb ik nog nooit een normaal mens ontmoet’. Ik kan de gestuurde patiënt natuurlijk laten opbiechten waarom hij op het therapeutisch strafbankje moet zitten. Maar om het gemakkelijk te maken, laat ik hem uit de volgende opties kiezen:
1. U bent vreemdgegaan en moet bereidheid tonen om het geschonden vertrouwen te herwinnen.
2. U meldt zich te vaak ziek op het werk en moet begeleid worden om uw baan te houden.
3. Uw collega’s willen alleen nog maar met u samenwerken als u zich laat behandelen voor uw persoonlijkheidsstoornis.
4. U liegt en bedriegt en moet eindelijk tot inkeer komen
5. U voert niets uit, leeft op andermans geld en moet eindelijk volwassen worden.
Als hij gekozen heeft, zeg ik ‘knap vervelend, maar toch geen reden om aan uzelf te twijfelen’, wat hij meestal beaamt. En om zeker te weten dat er geen enkele motivatie is om te veranderen, stel ik mijn speciale alibitherapie voor: ‘u boekt bij mij een serie van 5 sessies, wij kletsen wat over de wereld onder het genot van een kopje koffie, en telkens als u thuiskomt dan zegt u tegen het thuisfront dat u psychisch helemaal door de gehaktmolen bent gedraaid en dat u nu zo in de war bent dat u, voor even, helemaal niets kunnen reproduceren van wat er precies is gezegd; voeg daar aan toe dat iedereen in zijn kritiek op u volgens de psycholoog helemaal gelijk heeft.’
U raadt het al: de gestuurde patiënt is van het mannelijk geslacht, een gegeven dat al voorspelt dat hij wel problemen veroorzaakt, maar ze niet heeft. Daarom is de alibitherapie voor hem een uitkomst. De straf is alleen een geldboete.
Ja, dat klopt wel wat u zegt. Het voelt meer aan als een biecht. De straf is dat je een dure rekening moet betalen voor elk uur dat je vol praat. Uiteindelijk moet je het probleem toch nog zelf oplossen want de therapeut geeft je geen kant en klare oplossing mee naar huis maar maakt enkel een balans op van al je problemen.
Lisa
30/06/2010 09:56
(14 jaren geleden)
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties