Er zijn twee soorten thuiskomen. De eerste soort is het mechanisch thuiskomen: u parkeert de auto, gooit de autodeur in het slot, draait met de huissleutel de huisdeur open, hangt uw jas op, leest de post door, ploft ergens op de bank en kijkt wat televisie voordat u gaat eten.
Deze manier van thuiskomen is wat de meeste mensen doen en wordt daarom als normaal beschouwd. De tweede soort is het emotioneel thuiskomen, een veel zeldzamer soort. Mensen doen het wel eens, maar te weinig. En dat is bijzonder spijtig. Want, het emotioneel thuiskomen, als moment van voelbare wederkerigheid, is de enige manier van thuiskomen die ook echt als thuiskomen wordt ervaren. Nu is het wel zo dat de meeste mensen ernaar verlangen om emotioneel thuis te komen. Zij hebben een dag hard gewerkt, van alles meegemaakt, tegenslagen, meevallers, ruzies, nieuwe ontmoetingen, een leuk gesprekje met een vreemdeling, slecht weer of een klein ongelukje, en dat wordt allemaal meegenomen als men huiswaarts keert. Er is gevochten in de strijd om het bestaan en dan is niets mooier wanneer het thuiskomen aanvoelt als een warm bad van genegenheid. Probleem is alleen dat de thuisblijvers met zichzelf bezig zijn. De één is net de was aan het ophangen of op de computer aan het internetten, de ander is in gesprek met de buurvrouw of misschien wel de rekeningen aan het betalen. De sleutel die de voordeur opent, als ook het ‘jo, ik ben thuis' wordt wel gehoord, maar dat wordt niet opgevat als teken om de thuiskomer te trakteren op een hartelijk ontvangst. Nee, de thuisblijver heeft geen zin om zich door de thuiskomer te laten dicteren, laat staan dat hij alles uit zijn handen zou laten vallen enkel en alleen om de thuiskomer tegemoet te komen. En om deze sfeer van gespannenheid niet te laten uimonden in een conflict, schakelen thuiskomers en thuisblijvers mettertijd over op het mechanisch thuiskomen: iedereen gaat zijns weegs zonder één woord van genegenheid uit te wisselen. Meer dan menigeen zich bewust is, wordt hiermee de kiem gelegd voor het ontsporen van relationeel geluk. Het komen en gaan wordt door levenspartners als zo vanzelfsprekend ervaren, dat niemand meer de moeite neemt om hieraan speciale aandacht te besteden. En als het verlangen naar een emotioneel thuiskomen daardoor steevast eindigt in een teleurstelling, dan verdwijnt uiteindelijk helemaal de lust om thuis te komen. Het mag daarom niemand verbazen dat het verwaarlozen van het thuiskomstritueel een belangrijke oorzaak is van het toenemende aantal scheidingen.
Dit trieste feit mag vooral de koppige thuisblijver zich aantrekken. Want, alleen hij kan ervoor zorgen dat het thuiskomen voor beide partijen een dagelijks terugkerend feest is. Een simpel ‘fijn dat je er bent' is al genoeg.
First i appreciate your your writing skills.i realy like this.very informative article thanks for this blog.i m also provide this type of knowledge in different way checkout <a href="http://www.flamingovideo.com/'>animated video company</a>
animated video company
30/08/2016 13:56
(8 jaren geleden)
I agree with this article but some how i think it need to be more professional. The first part of the blog is amazing. i will recommend this website to my other friends
SEO Services San Jose
15/07/2016 14:02
(8 jaren geleden)
‘fijn dat je er bent'....
zou de rode draad in een relatie moeten zijn.
b.zoeker
09/02/2010 16:05
(15 jaren geleden)
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties