Dat iemand als arbeidsongeschikt kan worden beoordeeld, is een werkelijkheid waarmee de Nederlander in deze tijden vertrouwd is geraakt. Niet dat iemand er trots op is om als arbeidsongeschikt door het leven te gaan, maar het is een status die wel officiële erkenning geniet. Die officiële erkenning bestaat niet voor het grote legioen aan mensen dat als vakantieongeschikt kan worden aangemerkt.
Sterker nog, veel mensen gaan gewoon op vakantie zonder te beseffen dat zij hier lichamelijk en psychisch niet toe in staat zijn. En daardoor is er veel verborgen leed, met alle relationele en maatschappelijke ellende van dien. Lees daarom verder, voordat u zich weer voor de zoveelste keer in de nesten werkt.
Om te beginnen moet u de schok van algehele ontregeling kunnen incasseren. Zeker als u een aantal tijdzones moet oversteken naar een ver oord, zal u bioritme totaal van slag zijn. Daarna volgt ander eten, een ander bed, een ander klimaat, een andere taal, een andere daginvulling, een andere cultuur, ander nieuws en een aanhoudende stroom van heel andere mensen. Kunt u deze schok te boven komen, dan moet u in staat zijn om in volledige afhankelijkheid te verkeren, of zoals de Engelsen zeggen: ’in complete limbo’. U kunt wel bedacht hebben dat u lekker lui op het strand wil liggen, met in de ene hand een koel ijsje en in de andere hand een ontspannend boek, maar als uw reisgenoten dagtochtjes willen maken naar een pretpark, een winkelcentrum of dierentuin, dan zult u zich gewoon moeten schikken. En krijgt u het wel voor elkaar om de hele club naar het strand te loodsen, dan heeft u nog steeds niet de tijd aan uzelf omdat u mee moet doen aan spelletjes, het graven van kuilen en zwemmen in zee.
Heeft de vakantie boven alles het predikaat van ’vrijheid’, niets is minder waar. Meer dan ooit wordt u geleefd door wat alle anderen willen, en kunt u nergens heen om te ontsnappen aan de morele plicht om gezellig te zijn. Laat tot u doordringen dat er op vakantie geen structuur, geen vastigheid, geen programma, geen vertrouwde rituelen en geen afspraken zijn. Er is vooral heel veel niks, waardoor de beleving van tijd als stroperig en tergend langzaam wordt ervaren. En bent u niet gewend om niks te doen, dan is deze vorm van zogenaamde ontspanning eerder een aanhoudende bron van ergernis en spanning; iets waar u vervolgens weer helemaal niets aan kunt doen, behalve wachten tot de tijd verstrijkt om weer huiswaarts te keren.Raakt u, bij thuiskomt, bevangen door een intens gevoel van gelukzaligheid alleen al door het weerzien van uw eigen fiets, dan bent u vakantieongeschikt. Is er niemand die dat begrijpt, dan kunt u zich door mij officieel laten afkeuren.
Auteur: Jeffrey Wijnberg
Originele publicatie: de Telegraaf
Datum: ma 06 jul 2009, 09:56
Er heeft nog niemand gereageerd op deze pagina.
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties