Wie het meemaakt dat zijn partner ontrouw is, zoekt al gauw steun bij vrienden en familie. Die steun komt er meestal wel in de vorm van begrip voor de geleden psychische schade. Maar dat begrip verdwijnt al snel wanneer de bedrogen partner uitspreekt dat hij voor de relatie wil blijven vechten.
Dan volgen de meest harde waardeoordelen met uitspraken als ‘dat zou ik nooit pikken', ‘zet die bedrieger toch de deur uit' of ‘waar blijft je gevoel van eigenwaarde.' Maar anderen hebben gemakkelijk praten. Om een heel gezin uit zijn verband te rukken, is een helse opgave. En gelukkig hoeft dat ook niet. Want er zijn redenen te over om het geknakte liefdesleven weer vlot te trekken.
Om met het meest praktische te beginnen: scheiden is duur. Als alles in tweevoud moet worden uitgevoerd, dan blijft er niets over, bijvoorbeeld om iets extra's voor de kinderen te doen. Over kinderen gesproken. Zij zijn altijd het meest benadeeld door een scheiding, vooral als het gaat om hun gevoelde loyaliteit naar beide ouders. En dan heb ik het niet eens over de druk die kinderen ervaren om eventuele nieuwe partners van de ouders ook nog leuk te vinden. Nee, het enige waar kinderen, door een scheiding, van kunnen profiteren is het schuldgevoel van de ouders. Even een huilbui, en je mag langer opblijven. Maar, dat weegt natuurlijk bij lange na niet op tegen het touwtrekken tussen de ouders over wie wat hoelang waar mag doen en wanneer. Zo worden zij letterlijk de kind van de rekening die de partners met elkaar proberen te vereffenen. En dan de relatie zelf. Natuurlijk is door de ontrouw van de één het vertrouwen in de ander geschaad. Maar, dat hoeft helemaal niet te betekenen dat beide partners niet meer van elkaar houden. Voor de vreemdganger geldt dikwijls dat er sprake is van een tijdelijke, spijtige dwaling, en voor de bedrogen partner is de liefde wel besmeurd, maar nooit verdwenen. Dit gegeven is voldoende voor eerherstel. De bedrieger zal zich van zijn beste kant moeten tonen, en de bedrogene zal de nuchtere beslissing moeten nemen om de ander voor zijn mis-daad te vergeven.
Gelukkig kan ik melden dat in mijn psychologische praktijk het veel echtparen lukt om elkaar weer te vinden. En dat is mooi. Want er is nog een belangrijke reden om de strijd tegen ontrouw te overwinnen: de gezamenlijke geschiedenis. Niets kan die jaren van verbondenheid doen vervagen of vervangen. En niets is zo mooi om vanuit die gedeelde geschiedenis weer nieuw toekomstperspectief te hebben.
De allerbelangrijkste reden voor behoud van de relatie is het gevecht zelf. Want, twee mensen die van iets lelijks weer iets moois kunnen maken, stijgen samen boven zichzelf uit.
Helemaal mee eens!!
Het is zeker mogelijk om samen door te gaan na zoiets heftigs!
Guido
15/10/2015 15:15
(9 jaren geleden)
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties