Het woord ‘verbinding’ is bijzonder in trek, zeker in deze tijd van crisis. Het belang van goede relaties wordt uit alle hoeken van de samenleving aangeprezen. En daar is natuurlijk helemaal niets mis mee. Tegelijkertijd ontstaat er, op dit vlak, een moderne afwijking, namelijk de digitale verbindings-verslaving die ik de naam ‘verbintenitus’ heb gegeven.
Deze aandoening komt van een onzichtbaar virus; en je weet pas dat je ermee bent besmet als je, door omstandigheden, de verbinding kwijt bent geraakt met het internet. Zo ontdekte ik dit bij mezelf toen mijn email-voorziening er geen zin meer in had. Mijn computerman moest lachen: ‘jouw i-Mac heeft zijn beste tijd gehad, dus aan de slag met een nieuwe’. Eerst de teleurstelling van vandaag-besteld-morgen-nog-lang-niet-in-huis. Met enige duw- en trekwerk toch mijn nieuwe computer na een week in huis om daarna mijn computerman aan het werk te zetten voor de installatie. Ook dit gebeurde met de nodige tegenslagen. Maar nu, tien dagen later van geheelonthouding, kan ik mijn geluk niet op dat mijn digitale verbindingen volledig zijn hersteld. De opluchting die ervaar is mooi, maar geeft ook te denken; en dan vooral omdat mijn standaard internetverbindingen niet echt veel voorstellen: wat mailverkeer, een paar actuele nieuwssites, beheer van mijn eigen website en een radiostation tijdens het schrijven. Kennelijk is toch het idee dat ik, in principe, voor iedereen bereikbaar moet zijn, een voorwaarde geworden voor mijn geestelijk welbevinden; en voel ik mij, op slag nutteloos en vergeten als mijn verbindingen worden geannuleerd. Ook is het een schrale troost dat mijn deurbel en telefoon nog wel hun werk doen; en voel ik mij pas bevredigd als alle digitale verbindingen in ere zijn hersteld. Nu is mijn verbintenitus nog van het lichte soort; en zal vooral de jeugd, die leeft via internetverbindingen, er veel meer last van hebben. Het is een vorm van ongezonde afhankelijkheid die niet zomaar te genezen valt. Immers, steeds meer interacties vinden plaats via de poorten van het wereldwijde web; en kunnen niet worden genegeerd omdat allerhande verplichtingen digitaal worden afgedwongen. Zo bekeken is de hele wereldbevolking slaaf geworden van digitale communicatie; en kan de burger niets anders doen dan zich eraan overgeven. Nu zijn afhankelijkheden van allerlei soort (voedsel, schone lucht, liefde) aan de orde van de dag; en kan daarom de digitale afhankelijkheid gewoon worden bijgeschreven als een noodzakelijk kwaad. Maar probleem is wel dat steeds meer mensen zullen lijden aan het psychisch fenomeen van geleefd-worden. En daar is onderhand geen therapeutisch kruid tegen gewassen.
Overal is ts zien hoe mensen hun smartphone altijd bij de hand hebben. Zij kunnen alleen maar ontspannen in de wetenschap dat hun digitale verbindingen openstaan. Deze zichtbare verbintenitus heeft zelfs het gewone fysieke contact verdrongen; en kan zelfs een liefdespaar op de bank zitten zonder oog te hebben voor elkaar. Het oogt raar, maar daarom niet minder waar.
Er heeft nog niemand gereageerd op deze pagina.
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties