Het mag nog steeds niet zo heten. Daarom wordt de psychische ziekte depressie meestal vervangen door uitdrukkingen als ‘hij zit in een burnout’, ‘zij is finaal door het ijs gezakt’ of ‘hij lijkt wel overspannen’. Ook termen als ‘opgebrand’, ‘over de rooie’ of ‘er doorheen zitten’ verraden:
het taboe op het hebben van een depressie. Mensen willen niet psychisch ziek zijn alsof ze voor het leven als psychiatrisch geval (lees:zo gek als een deur) gebrandmerkt zullen worden. Dit gegeven maakt ook dat depressieve patiënten niet de behandeling krijgen die ze verdienen; en niet in de laatste plaats omdat ze dit zelf tegenhouden. Ook huisartsen, medische specialisten en dierbaren tonen vaak weinig medewerking als het gaat om een deugdelijke behandeling van depressieve klachten. Hier en daar wordt nog een receptje uitgedeeld (antidepressiva) of een bemoedigend schouderklopje uitgedeeld met adviezen als ‘neem eens een tijdje vrij’ of ‘denk nou maar eerst even aan jezelf’. Maar ik kan u verzekeren: dit soort raadgevingen schoppen geen deuk in een pakje boter. Meestal blijft de patiënt in huiselijke omgeving, trekt zich terug op zijn favoriete stoel of gaat op bed liggen en staart eindeloos naar het plafond alsof de verlossing van boven moet komen. Een enkeling dwingt zichzelf om op het werk te verschijnen. Tegenover de buitenwereld probeert hij het allemaal nog wat te laten lijken, terwijl in werkelijkheid niets productiefs meer uit zijn handen komt. De energie is op en de wilskracht is verlamd. De uitputting is zo extreem dat het brein golven van paniek veroorzaakt. En alsof dat al niet erg genoeg is, ervaart de patiënt een voortdurende spanning als gevolg van het plichtsgevoel enerzijds en het onvermogen om te presteren anderzijds. Deze aanhoudende stress maakt de depressie alleen maar erger en kan zelfs tot hersenbeschadigingen leiden; iets wat zich kan uiten in permanente ontregeling van het autonome zenuwstelsel (slecht slapen, darmspasmes en jeukaanvallen). De verwaarlozing van een depressie kan zelf hartfalen en herseninfarcten teweegbrengen, enkel en alleen maar omdat het lichaam zoveel aanhoudende stress niet aankan. Het zal u duidelijk zijn dat de depressieve patiënt voor een dergelijk ondragelijk lijden onmiddellijk moet worden opgenomen in het ziekenhuis. En gelukkig weten psychiaters, verpleegkundigen en therapeuten op de PAAZ (Psychiatrische Afdeling Algemeen Ziekenhuis) wel raad met dit soort patiënten. Toch blijft het hele idee van ‘opname’ een schrikbeeld (‘ dan ben je wel heel ver heen’).
Wanneer de depressieve patiënt zich toch overgeeft aan het idee dat hij ziek mag zijn, kan hij alleen al door de opname zelf heel snel opknappen. Logisch, want als de druk wegvalt om te ‘moeten’, komt het brein eindelijk tot rust. Psychisch ziek-zijn is geen teken van persoonlijke zwakte. Weigeren om dit in te zien is dat wel.
Oje,oje
Margit
Margit
11/10/2017 19:38
(7 jaren geleden)
Ik lees nu pas dit artikel, en ik reken mezelf tot een van die mensen die depressief zijn, AD slikken en "gewoon" doorgaan. Door de bijwerkingen van de AD wordt het probleem alleen maar groter. Stoppen is volgens de HA geen optie.
Ik wil ook alleen maar rust, zit hele dag en achter de PC te lezen en te reageren op fora. Doe verder niet veel, heb er de lust niet meer voor. Maar, kan mezelf ook niet laten opnemen, waarom niet? De kosten, heb niemand die mijn dieren kan verzorgen, en mijn man kan geen vrij nemen van zijn werk, wat vorig jaar falliet is geweest en gelukkig een doorstart heeft kunen nmaken met nog maar 2 man in de buitendienst! Dus ligt er op hem ook een enorme druk. Tot overmaat van ramp wonen we in Duitsland, 10 min over de grens met Groningen maar worden door de Nederlandse instanties als parias behandeld. Ik heb daardoor geen PGB meer en geen Aanvullende verzekering voor mijn Ziektenkosten. In Duitsland kon ik me laten verzekeren met uitsluitingen, tja, net de dingen die ik nodig heb natuurlijk, ze zijn niet gek. Dus..........ik mag gewoon doorgaan met creperen.
Angela van Doremalen
25/05/2012 00:52
(12 jaren geleden)
naar mijn mening mag je personen die vanwege mantelzorg te maken hebben met veel stress en vaak onafgebroken lijden waaraan je weinig kan doen (zoals wanneer je partner aan een zware psychische ziekte lijd) in dezelfde categorie stoppen.
Erger nog, de druk om zelf niet ziek, laat staan depressief te zijn is nog vele malen hoger want wie vangt je partner op als jij uitvalt.
Triest is het dan dat je daar nu door onze regering met de premier voor alle hard werkende nederlanders dubbel voor gestraft wordt dmv van de extra eigen bijdrage van 200 euro per jaar bovenop de eigen bijdrage in de ziekte kosten van 240 euro.
in een gebroken lichaam kan nog vreugde worden ervaren, maar een gebroken geest maakt uiteindelijk ook het lichaam ziek.
Rolf Rosier
15/01/2012 15:25
(13 jaren geleden)
Een treffend en uitstekend pleidooi voor het aanvaarden van datgene wat zich soms in alle heftigheid aandient in het leven, ook al is het onaangenaam, ook al wil je er het liefst zo vlug mogelijk voor weg...Depressie staat nu eenmaal in contradictie met succes, met maakbaarheid en met persectief. Daarom wordt het maatschappelijk grootschalig ontkend en weggeduwd, anders betiteld ook.
Pas met de persoonlijke aanvaarding van het universele fenomeen dient zich de opening aan tot genezing. Indien aanvaarding gepaard gaat met opname, met medicatie, heftig, misschien heel drastisch ook, maar soie. Via deze stappen kan een patiënt zich openstellen voor de mogelijkheden van helende interventies. Naast het aanbieden van allerlei verrijkende inzichten waaraan een patiënt zich kan laven, is eén van de belangrijke opties het provocatief wakker gekust worden. Liefdevol, respectvol, maar wel prikkelend, uitdagend, met de knipoog van de relativerende humor, net alsof de patiënt een gewoon weerbaar mens zou zijn.......Maar die assumptie hadden we al lange tijd daarvoor overboord gezet....Toch jammer, het is de moeite waard om de patiënt, wel met zwemband en zwemvliezen gewapend, zelf op zwemtocht te sturen op zoek naar datgene wat overboord was gezet. Ik spreek uit eigen ervaring overigens.....
Rudi Vos
18/12/2011 22:04
(13 jaren geleden)
Als zelfstandig ondernemer 31 jaar "moeten" als primair werkwoord gehad. Twee jaar geleden met Burn Out geconfronteerd.... Kwam niet in mn woordenboek voor maar ik had t wel. Rust, niets doen was het advies. Vanwege economische veranderingen eerder zelfde werk maar met minder mensen. Vervolgens anti depressiva wat iets verlichting bood. Dan wordt het de december maand. De MOET leuk zijn maand. Met dubbele kracht beukt het depressiw spook op me in. Finaal stuk. Tot uw bijdrage. Zelf inzien brengt pas rust. Dat was maandag de knop. Nu al baat. Dr Wijnberg ik ben u dankbaar
14/12/2011 10:21
(13 jaren geleden)
als professionel ontroert en geraakt door uw column.
Het is zo waar - wat u hierin beschrijft - het herstel start bij niet moeten - maar kunnen! Het onbegrip voor het lijden vaak zo groot - de druk zo hoog!
dank,dank voor uw woorden!
ineke
13/12/2011 22:34
(13 jaren geleden)
Uw artikel bevestigt mijn ervaring met depressieve mensen. Ik schrok ervan dat hersencellen erdoor beschadigd kunnen raken. Een zin: Niets moet, je mag!" heeft al de potentie een omkering ten goede teweeg te brengen, is mijn ervaring. Ik ben een leek maar toch mocht ik twee jonge mensen (tussen de 20 en 30 jaar) uit de put weer naar boven leiden. Op mijn advies hebben zij professionele hulp gezocht en met vallen en opstaan zijn het weer blije mensen.
Ik lees graag uw artikelen, maar moet er ook dikwijls om lachen.
Riet Sipman-Janssen
12/12/2011 21:22
(13 jaren geleden)
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties